الشُّهَداءِ [1]» و در مورد زيارت فرشتگان فرموده است: «وَ الْمَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بابٍ، سَلامٌ عَلَيْكُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ [2]» و اين كه خداوند گوشهاى مؤمنان را گراميتر از آن داشته كه هرگز آواى دوزخ را بشنوند به دليل قول خداوند متعال است كه: «لا يَسْمَعُونَ حَسِيسَها وَ هُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ‌ [3]» و در باره اين كه خداوند بدنهاى مؤمنان را در امان داشته از اين كه خستگى و رنجى به بينند فرموده است: «لا يَمَسُّنا فِيها نَصَبٌ وَ لا يَمَسُّنا فِيها لُغُوبٌ‌ [4]».

(40202- 40192)

فرموده است: ذلك فضل اللّه ...

آيه شريفه قرآن است كه امير مؤمنان (ع) آن را در ختام خطبه خود قرار داده است، و مناسبت آن روشن است.

(40218- 40203)

فرموده است: أقول ... تا پايان.

اينها جملات پايانى خطبه است، و در آن براى سركوبى نفس امّاره، و قرار گرفتن آن در خدمت نفس مطمئنّه از خداوند درخواست يارى فرموده است، چه او بهترين ياور و نيكوترين سرپرست است.

[2] سوره رعد (13) آيه (24) يعنى: ... و فرشتگان از هر درى بر آنان وارد مى‌شوند، (و مى‌گويند) سلام بر شما باد كه صبر پيشه كرديد تا در پايان نيكو منزلگاهى يافتيد.

[3] انبياء (21) آيه (102) يعنى: آنان آواى آتش دوزخ را نمى‌شنوند و آنها در آنچه دلشان بخواهد براى هميشه متنعّم هستند.

[4] سوره فاطر (35) آيه (35) يعنى: ... نه در آن جا رنجى به ما مى‌رسد و نه سستى و واماندگى.