بازوهاى اوست.

(40070- 40046) پس از اين امام (ع) شنوندگان را از خداوند بيم مى‌دهد و گوشزد مى‌كند كه پيش از آن كه سلامت و توانايى را كه اكنون از آنها برخوردارند از ميان رود منتهاى كوشش را در به جا آوردن اعمالى كه خداوند را خشنود سازد به كار برند، و در آزاد كردن گردن خود از يوغ آتش پيش از آن كه به سبب گناهان خود در گرو آن قرار گيرند تلاش لازم به عمل آورند، در جمله أن تغلق رهائنها [1] وجه استعاره رهن، پيش از اين توضيح داده شده است.

(40072- 40071) سپس امام (ع) دستور مى‌دهد كه در شب، بيدارى داشته باشند و اين كنايه از انجام دادن عبادت در پاره‌اى از شب است، چنان كه خداوند متعال فرموده است: «وَ مِنَ اللَّيْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَ سَبِّحْهُ لَيْلًا طَوِيلًا [2]» و اين كه شب براى عبادت اختصاص داده شده از آن رو است كه در اوقات شب امكان خلوت با خدا و فراغ از مردم فراهمتر است، به علاوه روز به عبادت ديگرى اختصاص داده شده كه عبارت از جهاد در راه خدا و تلاش براى تأمين اهل و عيال مى‌باشد.

(40161- 40073) پس از اين آن حضرت دستور مى‌دهد كه شكمها را لاغر كنند و اين كنايه از اين است كه روزها را روزه بدارند، سپس سفارش مى‌كند كه گامهاى خود را به كار گيرند و مراد از اين به پا داشتن نماز است، و نيز تذكّر مى‌دهد كه اموال خود را انفاق كنند، و منظور اداى زكات و پرداخت صدقات در راه رضاى خدا مى‌باشد، پس از اين گوشزد مى‌كند كه از اجساد خود بگيرند و اين كنايه از اين است كه تن را با روزه و بر پاداشتن نماز بكاهند، و سختگيرى در خوراك و پوشاك را كه موجب عدم توجّه به پرورش تن است برگزينند، زيرا تن پرورى مستلزم دنيا دوستى و

[2] سوره انسان (76) آيه (26) يعنى: و برخى از شب را براى او به سجده (نماز) پرداز، و در درازاى شب او را تسبيح گوى‌