وَ أَنْفُسِكُمْ- وَ هُوَ حَسْبُنَا^ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ‌ (40218- 39697)

[لغات‌]

(يفن): پير سالخورده (لهزه): مقدارى از موهايش را سپيد گردانيده است (لغوب): رنج (جوامع): جمع جامعه به معناى زنجير است و چون با آن دستها را به گردن مى‌بندند آن را جامعه مى‌گويند.

[ترجمه‌]

«قرآن دستور دهنده‌اى است بازدارنده، و خاموشى است گويا، حجّت خداوند بر بندگان اوست، او بر عمل به قرآن از آنان پيمان گرفته، و آنها را در گرو آن قرار داده، روشنى آن را تمام، و دين خود را به آن كامل گردانيده، و پيامبرش را هنگامى از اين جهان برد كه از رسانيدن احكام هدايت بخش قرآن به مردم فراغت يافته بود، پس خداوند را به گونه‌اى كه خود بيان كرده به عظمت و بزرگى ياد كنيد، زيرا او چيزى از دينش را پنهان نداشته، و آنچه را كه پسند يا ناپسند اوست رها نكرده مگر اين كه براى آن نشانه‌اى روشن و آيه‌اى محكم قرار داده، و به آن دعوت و يا از آن منع كرده است، بنا بر اين آنچه خداوند در گذشته به آن خشنودى داده، و يا موجب خشم و ناخشنودى او بوده در آينده نيز همچنان خواهد بود، و حكم در گذشته و آينده يكى است.

بدانيد خداوند هرگز به كارى كه خشم او را بر پيشينيان شما برانگيخته است از شما خشنود نخواهد شد و به چيزى كه بر پيشينيان شما از آن رضايت داده است بر شما خشمگين نخواهد گرديد. شما در راه روشنى گام بر مى‌داريد، و سخنانى را كه مردان پيش شما گفته‌اند بازگو مى‌كنيد، خداوند روزى دنياى شما را ضمانت فرموده، و به شكر نعمت، تشويق كرده، و بر زبانتان ذكر خود را واجب ساخته، و پرهيزگارى را به شما سفارش فرموده، و آن را نهايت خشنودى و خواست خود از بندگانش قرار داده است، پس بپرهيزيد از نافرمانى خداوندى كه زير نظر او قرار داريد، و زمام شما به دست‌