براى اين است كه عرب، آثار سماوى از قبيل باد، باران، گرما و سرما را به انواء (حركات ستارگان) نسبت مى‌دهد.

(39044- 39028) سپس امام (ع) خداوند را به اعتبار تقدّمى كه در وجود بر آفريدگان دارد ستايش مى‌كند، و آنچه در باره كرسى و عرش گفته مى‌شود پيش از اين دانسته‌ايم.

پس از اين خداوند را از نظر صفات سلبى او كه در زير ذكر مى‌شود تنزيه فرموده است:

(39047- 39045)

1- أنّه لا يدرك بوهم،

يعنى: خداوند با تفكّر و انديشه درك و دانسته نمى‌شود.

(39051- 39048)

2- أنّه الا يقدّر بفهم،

يعنى: حقّ تعالى با فهم و ادراك معيّن و محدود نمى‌گردد، زيرا فهم از صفات عقل است و گفته شد كه خرد و انديشه از بيان چگونگى خداوند ناتوانند.

(39055- 39052)

3- و لا يشغله سائل:

خواهنده او را باز نمى‌دارد، براى اين كه علم و قدرت او بر همه چيز احاطه دارد، و اين موضوع پيش از اين توضيح داده شده است.

(39059- 39056)

4- و لا ينقصه نائل:

عطا گيرنده، از ثروت او نمى‌كاهد، زيرا كاستى و نقصان متوجّه كسى مى‌شود كه نيازمند و محتاج باشد، و خداوند متعال منزّه از اين است.

(39063- 39060)

5- لا يبصر بعين،

يعنى: خداوند اگر چه بصير و بيناست امّا بينايى او به حسّ باصره نيست، زيرا خداوند منزّه از حواسّ است.

(39067- 39064)

6- و لا يحدّ بأين،

يعنى: عقل نمى‌تواند خداوند را در مكانى محدود كند و مكان بر او احاطه يابد، زيرا او از تحيّز و قرار گرفتن در مكان منزّه است. و اين سخن مبتنى بر نفى كمّ متّصل‌ [1] از خداوند است.