فِي الشَّهَوَاتِ- وَ ايْمُ اللَّهِ لَوْ فَرَّقُوكُمْ تَحْتَ كُلِّ كَوْكَبٍ- لَجَمَعَكُمُ اللَّهُ لِشَرِّ يَوْمٍ لَهُمْ (20903- 20806)

[ترجمه‌]

«در پرتو لطف خداوند متعال به مقامى رسيده‌ايد كه به خاطر آن كنيزكان شما را گرامى مى‌دارند، و با همسايگانتان آشنائى و پيوند برقرار مى‌كنند، كسانى كه شما را بر آنها هيچ برترى نيست، و حقّى بر آنها نداريد، براى شما تعظيم مى‌كنند، و آنانى كه از قدرت شما باك ندارند و بر آنها دستى و سلطه‌اى نداريد از شما مى‌ترسند، اينك با اين كه مى‌بينيد قوانين و حدود الهى شكسته شده خشمناك نمى‌شويد در صورتى كه اگر پيمانهاى پدرانتان شكسته شود آن را ننگ مى‌دانيد، دستورهاى خداوند بر شما وارد مى‌شد، و از شما به ديگران مى‌رسيد و رجوع و بازگشت آنها به سوى شما بود، امّا مقام خويش را به ستمگران وا گذاشتيد، و زمام امور خويش را به دست آنان داديد، و امور الهى را به آنان سپرديد، در حالى كه آنها به شبهات عمل مى‌كنند، و در جهت ارضاى شهوات گام بر مى‌دارند، سوگند به خدا اگر اين ستمكاران شما را در زير ستارگان آسمان پراكنده سازند، خداوند شما را براى روز سختى كه اينها در پيش دارند گرد خواهد آورد.»

[شرح‌]

(20890- 20805) امام (ع) در اين بخش از خطبه، سخن را به يادآورى مردم از مقام و منزلتى كه خداوند در پرتو دين مبين اسلام و هدايت نور ايمان، آنان را بدان گرامى داشته، آغاز فرموده است، و در باره اهميّت و اثرات اين موهبت مى‌فرمايد كه حرمت اين منزلت حتّى كنيزكان و همسايگان شما را اگر چه مسلمان نيستند فرا گرفته است، و كسانى كه شما بر آنها هيچ برترى نداريد و شما را بر آنها حقّى و منّتى نيست به شما احترام مى‌گذارند و بزرگتان مى‌شمارند، و آنانى كه از قدرت شما باك ندارند از شما مى‌ترسند، و پيداست كه همه اينها به سبب اسلام و هدايت ايمان است، كه خداوند به آنها بخشيده است.

امام (ع) پس از آن كه نعمتها و موهبتهاى خداوند را در باره آنها ياد آورى‌