(34471- 34459)

فرموده است: ما كان بالمدينة فلا أجل فيه ... تا آخر.

اين سخنى فشرده و قاطع است در برابر اين تصوّر كه ممكن است در پذيرش درخواست عثمان براى مهلت، كوتاهى و مسامحه‌اى وجود داشته باشد، زيرا تأخير در جلب رضايت كسانى كه در مدينه حضور دارند معنايى ندارد، و در مورد مردمى كه در نقاط ديگرند پس از روشن شدن درخواست آنان عذرى براى تأخير و مسامحه نيست، مانند اين كه او از بيت المال مسلمانان اموالى بناحقّ به خويشاوندان خود مى‌بخشيد كه مورد شكايت مسلمانان بود. ما در بخشهاى پيش در باره عثمان و رفتار او با صحابه و آنچه باعث خشم مسلمانان بر او شد به اندازه كفايت سخن گفته‌ايم. و توفيق از خداوند است.