مىفرمايد، آشكار است كه شناخت پروردگار تا
اين حدّ براى هر كس ضرورى و لازم است هر چند نيازمند اندكى كسب آگاهى باشد، امّا
افزون بر اين يعنى دانستن صفات كمال و جلال پروردگار امورى است كه خرد بشرى به كنه
و حقيقت آن دست نمىيابد و آنچه از اين مسائل مىداند تعبيرها و مقايسههايى است
كه ميان خود و خالق برقرار كرده و در باره آنها نيازمند دليل و برهان است، و ما
پيشتر در اين باره سخن گفتهايم.
امام (ع) با ذكر واژه هيهات (چه دور است) و جمله تا ... و الأدوات
دورى و تهيدستى انسان را از درك صفات حق تعالى و ناتوانى او را در اين راه گوشزد
مىكند و بيان مىفرمايد: كسى كه از بيان چگونگى آفرينش خويش، و آگاهى بر سود و
زيان جزئيّات اعضاى خود با اين كه اينها محسوس و در دسترس اويند ناتوان است، از
بيان صفات آفريننده خود كه دورترين تناسب را با او دارد ناتوانتر، و از درك كنه
وى، با مقايسه و تشبيه او به حدود و صفات مخلوق، از هر چيزى به آفريدگار خود دورتر
است. و عصمت از خطا و توفيق از خداوند است.