داود (ع) قارى بهشتيان است چنان كه در اخبار نيز وارد شده است براى اين است كه هر امر نيكويى در عرف مردم، به بهشت نسبت داده مى‌شود، يا به اين مناسبت است كه آواز داود (ع) با همه خوبى و زيبايى كه داشت انسان را به سوى بهشت جذب و به خدا دعوت مى‌كرد.

امام (ع) پس از بيان حال پيامبران مذكور (ع) تذكّر مى‌دهد كه به پيامبر گرامى (ص) خويش تأسّى جويند، زيرا همگى پيامبران مأمور بودند بطور مطلق به رسول اكرم (ص) اقتدا و از او پيروى كنند، و براى كسى كه بخواهد به او تأسّى كند همه نمونه‌هاى كمال در وجود مقدّس آن حضرت موجود است، دليل ديگر اين كه زمان او نسبت به ادوار پيامبران گذشته به ما نزديكتر است.

امام (ع) براى تحريك و تشويق مردم در تأسّى به رسول گرامى (ص) گوشزد مى‌كند كه كسانى كه از آن بزرگوار پيروى و راه او را دنبال مى‌كنند نزد خداوند متعال محبوبترين بندگانند و اين به دليل گفتار خداوند مى‌باشد كه فرموده است:

«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ‌ [1]».

پس از اين امام (ع) به بيان حال پيامبر گرامى (ص) كه دنيا را ترك و از آن به مقدار ضرورت بسنده كرده بود مى‌پردازد تا روشن كند كه چگونه بايد به روش آن حضرت تأسّى جست، ذكر واژه قضم اشاره به همين معناست و جمله و لم يعرها طرفا كنايه از عدم التفات و توجّه آن حضرت به دنياست، و عبارت أخمصهم بطنا بيانگر اين است كه شكم و پهلوى آن بزرگوار از همه كس گرسنه‌تر و تهى‌تر و توجّه او به خوردنيها و آشاميدنيها از همه كمتر بود. از آن حضرت روايت شده است هنگامى كه گرسنگى او سخت مى‌شد سنگى بر شكم خود مى‌بست و آن را مشبّع يا سير كننده مى‌ناميد با اين كه در اين موقع بخش بزرگى از دنيا را در زير فرمان خود داشت. همچنين روايت شده است كه خاندان پيامبر (ص) هرگز