اعْلَمُوا عِبَادَ اللَّهِ- أَنَّ عَلَيْكُمْ رَصَداً مِنْ أَنْفُسِكُمْ- وَ عُيُوناً مِنْ جَوَارِحِكُمْ- وَ حُفَّاظَ صِدْقٍ يَحْفَظُونَ أَعْمَالَكُمْ وَ عَدَدَ أَنْفَاسِكُمْ- لَا تَسْتُرُكُمْ مِنْهُمْ ظُلْمَةُ لَيْلٍ دَاجٍ- وَ لَا يُكِنُّكُمْ مِنْهُمْ بَابٌ ذُو رِتَاجٍ- وَ إِنَّ غَداً مِنَ الْيَوْمِ قَرِيبٌ يَذْهَبُ الْيَوْمُ بِمَا فِيهِ- وَ يَجِي‌ءُ الْغَدُ لَاحِقاً بِهِ- فَكَأَنَّ كُلَّ امْرِئٍ مِنْكُمْ- قَدْ بَلَغَ مِنَ الْأَرْضِ مَنْزِلَ وَحْدَتِهِ وَ مَخَطَّ حُفْرَتِهِ- فَيَا لَهُ مِنْ بَيْتِ وَحْدَةٍ- وَ مَنْزِلِ وَحْشَةٍ وَ مُفْرَدِ غُرْبَةٍ- وَ كَأَنَّ الصَّيْحَةَ قَدْ أَتَتْكُمْ- وَ السَّاعَةَ قَدْ غَشِيَتْكُمْ- وَ بَرَزْتُمْ لِفَصْلِ الْقَضَاءِ- قَدْ زَاحَتْ عَنْكُمُ الْأَبَاطِيلُ- وَ اضْمَحَلَّتْ عَنْكُمُ الْعِلَلُ- وَ اسْتَحَقَّتْ بِكُمُ الْحَقَائِقُ- وَ صَدَرَتْ بِكُمُ الْأُمُورُ مَصَادِرَهَا- فَاتَّعِظُوا بِالْعِبَرِ- وَ اعْتَبِرُوا بِالْغِيَرِ وَ انْتَفِعُوا بِالنُّذُرِ (32350- 32021)

[لغات‌]

(شول): شتر مادّه‌اى است كه شيرش خشك شده و پستانش بالا رفته و هفت ماه از زاييدنش گذشته است، مفرد آن بر خلاف قياس شائله است.

(ارتباك): آميختگى (حمة العقرب): نيش كژدم و اين محلّ زهر آن است.

(رتاج): بستن‌

[ترجمه‌]

«ستايش ويژه خداوندى است كه «حمد» را كليد ياد خود، و سبب مزيد فضل و احسان، و راهنماى نعمتها و بزرگواريش قرار داده است.

اى بندگان خدا! روزگار بر پسينيان همان گونه مى‌گذرد كه بر پيشينيان گذشته است، آنچه از آن سپرى شده باز نمى‌گردد و آنچه در آن هست جاودانى نيست، آخر كار آن همچون آغاز اوست، مصيبتهاى آن همانند و دلايل آن مؤيّد يكديگرند، گويا براى رساندن به قيامت، شما را مانند ساربانى كه شتران فارغ از زايمان را با شتاب مى‌راند به سرعت به پيش مى‌برد، پس كسى كه توجّهش را به غير خود مشغول سازد در تاريكيها حيران و در تباهيها سرگردان شود، و شيطانهايش وى را به سركشى وادار كنند، و كردار بدش را در نظرش نيكو آرايش دهند، آرى بهشت، مقصد پيشتازان، و آتش، سرانجام تقصير كاران است.