(1147) 147- از سخنان آن حضرت عليه السّلام است كه در باره مردم بصره بيان فرموده است:

كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا يَرْجُو الْأَمْرَ لَهُ- وَ يَعْطِفُهُ عَلَيْهِ دُونَ صَاحِبِهِ- لَا يَمُتَّانِ إِلَى اللَّهِ بِحَبْلٍ- وَ لَا يَمُدَّانِ إِلَيْهِ بِسَبَبٍ- كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا حَامِلُ ضَبٍّ لِصَاحِبِهِ- وَ عَمَّا قَلِيلٍ يُكْشَفُ قِنَاعُهُ بِهِ- وَ اللَّهِ لَئِنْ أَصَابُوا الَّذِي يُرِيدُونَ- لَيَنْتَزِعَنَّ هَذَا نَفْسَ هَذَا- وَ لَيَأْتِيَنَّ هَذَا عَلَى هَذَا- قَدْ قَامَتِ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ فَأَيْنَ الْمُحْتَسِبُونَ- فَقَدْ سُنَّتْ لَهُمُ السُّنَنُ وَ قُدِّمَ لَهُمُ الْخَبَرُ- وَ لِكُلِّ ضَلَّةٍ عِلَّةٌ وَ لِكُلِّ نَاكِثٍ شُبْهَةٌ- وَ اللَّهِ لَا أَكُونُ كَمُسْتَمِعِ اللَّدْمِ- يَسْمَعُ النَّاعِيَ وَ يَحْضُرُ الْبَاكِيَ (29682- 29602)

[لغات‌]

(متّ إليه بكذا): به وسيله آن به او تقرّب جست (محتسبون): خواستاران اجر و ثواب آخرت (ضبّ): كينه و خيانت (لدم): مانند محزون با دست بر سينه زدن‌

[ترجمه‌]

«هر يك از آن دو (طلحه و زبير) اميدوار است كه حكومت از آن او شود و آن را به جانب خود مى‌كشد نه به سوى رفيقش، اين دو نفر به رشته‌اى كه آنها را به خدا پيوند دهد، و به اسبابى كه آنها را به او مربوط سازد چنگ نزده‌اند، هر كدام از آنها كينه ديگرى را در دل دارد، و بزودى پرده از روى آن برداشته مى‌شود، به خدا سوگند اگر به خواست خود برسند، اين جان آن را مى‌گيرد، و آن، اين را از ميان برمى‌دارد، گروه ستمگر و ياغى به پا خاسته است، كجايند آنانى كه پاداشهاى آخرت را مى‌جويند، بى‌شكّ راهها براى آنان روشن شده، و خبرها پيش از اين به آنان داده شده است.