سپس براى كسى كه رو به سوى توبه آورد، و خود را براى آن آماده سازد، دعا مى‌كند، همچنين براى كسى كه از خطاى خود درخواست گذشت كند، يعنى از خداوند بخواهد كه از فرجام بد و ثمره تلخ كردار ناشايست او كه همان كيفر سخت خداوند است در گذرد، و نيز دعا فرموده است براى كسى كه پيش از آن كه مرگ او را دريابد از گناهان خود توبه كند و بدين طريق بر مرگ پيشى گيرد، همه اين سخنان هشدار است بر لزوم آمادگى براى توبه و بازگشت به سوى حق، و درخواست امام (ع) از آنها همين است، زيرا بدون آمادگى براى توبه، رستگارى و رسيدن به مطلوب ممكن نيست، واژه إقاله (فسخ كردن) استعاره است، و مناسبت آن اين است كه گنهكار مانند متعهدى است كه به خاطر لذّتى گذرا كيفر اخروى گناه را پذيرفته، و دانسته است كه آن لذّت مستلزم عذاب إلهى است، و او اكنون مانند خريدار كه از فروشنده درخواست فسخ معامله را مى‌كند خواستار به همزدن اين معاهده است.

(28590- 28504)

فرموده است: أللّهمّ ... تا آخر.

چون لزوم تحصيل قابليّت را براى نزول رحمت خداوند، در پيش گوشزد فرموده بود، اكنون به او رجوع، و درخواست مى‌كند كه باران رحمت خود را بر مردم نازل فرمايد، و همان گونه كه در پيشگاه پادشاهان معمول است كه سخنگو گفتار خود را با جملاتى دلپذير و رقّت انگيز آغاز مى‌كند، دعاى خود را شروع فرموده، و بيرون آمدن دعا كنندگان را از زير پوششها و از درون خانه‌ها و سرپناههاى خود كه جز در مواقع دشوار از آنها بيرون نمى‌آيند ذكر كرده است، همچنين ناله چهار پايان و گريه و زارى كودكان را بيان فرموده است، غرض از ذكر اينها ابراز شوق به نزول رحمت، و اظهار اميد به فضل و نعمت پروردگار، و نشان دادن بيم از