(1141) 141- از سخنان آن حضرت عليه السّلام است:

وَ لَيْسَ لِوَاضِعِ الْمَعْرُوفِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ- وَ عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ مِنَ الْحَظِّ فِيمَا أَتَى إِلَّا مَحْمَدَةُ اللِّئَامِ- وَ ثَنَاءُ الْأَشْرَارِ وَ مَقَالَةُ الْجُهَّالَ- مَا دَامَ مُنْعِماً عَلَيْهِمْ مَا أَجْوَدَ يَدَهُ- وَ هُوَ عَنْ ذَاتِ اللَّهِ بِخَيْلٌ- فَمَنْ آتَاهُ اللَّهُ مَالًا فَلْيَصِلْ بِهِ الْقَرَابَةَ- وَ لْيُحْسِنْ مِنْهُ الضِّيَافَةَ وَ لْيَفُكَّ بِهِ الْأَسِيرَ وَ الْعَانِيَ- وَ لْيُعْطِ مِنْهُ الْفَقِيرَ وَ الْغَارِمَ- وَ لْيَصْبِرْ نَفْسَهُ عَلَى الْحُقُوقِ وَ النَّوَائِبِ ابْتِغَاءَ الثَّوَابِ- فَإِنَّ فَوْزاً بِهَذِهِ الْخِصَالِ شَرَفُ مَكَارِمِ الدُّنْيَا- وَ دَرْكُ فَضَائِلِ الْآخِرَةِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ (28369- 28285)

[ترجمه‌]

«آن كس كه نيكى را جز در جاى خود به كار برد، و به غير مستحقّ احسان كند، جز ستايش فرومايگان و ثناگويى بدكاران و گفتار نادانان بهره‌اى ندارد، و تا هنگامى كه به آنها بخشش مى‌كند مى‌گويند «چه دست بخشنده‌اى دارد» در صورتى كه او براى صرف مال در راه خدا بخيل است، بنا بر اين به هر كس خداوند ثروتى بخشيده، بايد بدان مال پيوند خود را با خويشاوندانش استوار سازد، و از مردم مهماندارى كند، و اسيران را رهايى دهد، و گرفتاران را دستگيرى، و به تهيدستان و وامداران اعانت و احسان كند، و در اداى حقوق واجب إلهى و تحمّل سختيها و مشكلات به خاطر به دست آوردن پاداشهاى اخروى بردبار و شكيبا باشد، چه رسيدن به اين صفات موجب شرافت و بزرگوارى در دنيا و درك فضيلتهاى آخرت است، ان شاء اللّه.»