به بيعت مردم با ابى بكر شده كه عمر در باره آن گفت: كانت بيعة أبى بكر فلتة وقى اللّه شرّها يعنى: بيعت مردم با ابى بكر ناسنجيده و بدون انديشه بود، و خداوند مردم را از شرّ آن محفوظ داشت.

(27645- 27609)

فرموده است: و ليس أمري و أمركم واحدا.

اين بيان اشاره است به تفاوتى كه ميان اقدامات امام (ع) و خواستهاى آنها وجود دارد، و اين تفاوت و اختلاف را با ذكر اين كه من شما را براى خدا مى‌خواهم روشن مى‌گرداند، و معناى سخن مزبور اين است كه من از شما پيروى و فرمانبردارى مى‌خواهم تا به يارى شما دين خدا را بر پاى دارم، و احكام و حدود او را اجرا كنم و شما مرا براى خودتان مى‌خواهيد يعنى براى اين كه از عطايا و مقام و منزلت و منافع ديگر دنيوى برخوردار شويد، و پس از اين گفتار توبيخ آميز آنان را مخاطب قرار داده از آنها مى‌خواهد كه براى اصلاح احوال خودشان او را يارى كنند، و فرمانبردار او باشند و دستورهايش را به كار بندند، سپس سوگند مى‌خورد كه انتقام ستمديده را خواهد گرفت، و ستمگر را مهار خواهد كرد، استعاره واژه قود كه به معناى كشيدن است براى توصيف اين معناست كه او ستمكار را به ذلّت خواهد كشانيد، و او را وادار خواهد كرد كه حقّ را اذعان كند و به آن تن در دهد، واژه خزامه ترشيحى بر اين استعاره است، همچنين واژه منهل (آبشخور) را براى حقّ، استعاره فرموده است، بدين مناسبت كه آبشخور محلّى است كه تشنه كامان با رسيدن به آن از رنج تشنگى آسوده مى‌شوند، حقّ نيز چشمه زلالى است كه سينه ستمديدگان به آن شفا مى‌يابد و با رسيدن بدان درد و رنج آنان بر طرف مى‌شود، و توفيق از خداست.