نخواهد خاست، خداوند خوبى را از تو دور فرمايد، از نزد ما بيرون شو، هر كارى كه مى‌توانى بكن، خداوند رحمتش را از تو دريغ بدارد اگر در انجام دادن آنچه از دستت بر مى‌آيد دريغ كنى.»

[شرح‌]

(27586- 27528) اين منازعه ميان امام (ع) و عثمان در زمانى واقع شد، كه آتش فتنه بر ضدّ عثمان بالا گرفته بود، و مردم از امام (ع) درخواست مى‌كردند، كه به نمايندگى آنها با عثمان گفتگو كند.

امام (ع) مغيره را به نداشتن ريشه و تبار نكوهش كرده و همچنين او را مورد لعنت قرار داده، و براى خاندانش واژه شجره را استعاره فرموده و بدين وسيله او را زاده درختى بى‌شاخ و بن و فاقد حسب و نسب خوانده، و پستى و زبونى او را يادآور شده است، سپس در باره ادّعايش كه از جانب عثمان او را بس است، به گونه انكار و تحقير، وى را مورد پرسش قرار مى‌دهد و سوگند مى‌خورد كسى را كه او يار و ياورش باشد، خداوند عزيز نمى‌گرداند، بلكه خداوند نصرت را نصيب كسى مى‌كند كه دوستان و خاصّان او يار و ياورش باشند، و بى‌شكّ كسى را كه خدا دستگيرى و يارى نكند از جاى بر نخواهد خاست چنان كه خداوند متعال فرموده است: «إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ وَ إِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ‌ [1]» سپس امام (ع) به او نفرين مى‌كند و از خدا مى‌خواهد كه او را به آرزوى خود نرساند.

(27595- 27588)

فرموده است: ابلغ جهدك.

يعنى: كوشش خود را در اذيّت و آزار به كار ببر، فلا أبقى اللّه عليك إن أبقيت يعنى: خداوند تو را حافظ و نگه دار نباشد، و مورد ترحّم قرار ندهد اگر در اين مورد رعايت و كوتاهى كنى، گفته مى‌شود: أبقيت على فلان يعنى: او را مورد رعايت و ترحّم قرار دادى.