[لغت‌]

(قفّى به): او را به دنبال پيشينيان فرستاد.

[ترجمه‌]

«او (پيامبر (ص) را هنگامى فرستاد كه مدّتى از بعثت پيامبران گذشته، و نزاع و مجادله بر زبانها جريان داشت او را در پس همه پيامبران فرستاد، و نزول وحى را بدو پايان داد، او با آنانى كه به خداوند پشت كرده، و براى او شريك و مانند قرار داده بودند، به جهاد پرداخت.»

[شرح‌]

مقصود از اين خطبه ستايش پيامبر گرامى است (ص).

(27263- 27254)

فرموده است: أرسله ... تا الألسن.

اين عبارات در باره نشانه‌ها و انگيزه‌هاى نبوّت پيامبر (ص) است، از جمله اينها گذشتن زمانى دراز از شريعت پيشين است، زيرا قواعد و احكام آن كه مايه نظام جهان و انتظام خلق بوده به مرور زمان كهنه و مندرس شده بود، و مردم به قانونهاى تازه و نظام نوى كه امور آنها را حيات تازه بخشد، نياز داشتند، و به اين سبب بعثت پيامبر (ص) واجب و ضرورى بود، و بايد دانست كه فاصله ميان عيسى (ع) و پيامبر ما (ص) ششصد و بيست سال بوده است، ديگر جدال و منازعه‌اى بود كه بر زبانها جريان داشت، و اختلاف مردم در آراء و مذاهب و ناهماهنگى آنها بر شرع و قانون واحدى بود كه بتواند آنها را مجتمع و متفّق سازد.

(27266- 27264)

فرموده است: فقفّى به الرّسل‌

نظير گفتار خداوند متعال است كه فرموده است: «وَ قَفَّيْنا مِنْ بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ‌ [1]» (27278- 27267) فرموده است: و ختم به الوحى مانند قول خداوند تعالى است كه‌ «وَ خاتَمَ النَّبِيِّينَ» فرموده، و دلايل ختم نبوّت به پيامبر اكرم (ص) مستفاد از شرع است، و عقل را در باره ختم پيامبران پس از پيامبر اكرم (ص) مجالى براى حكم نيست‌