«قيامت روزى است كه خداوند همه پيشينيان و پسينيان را در آن روز گرد
مىآورد، تا به حساب آنها دقيقا رسيدگى، و پاداش كردار آنها داده شود، (در آن روز)
همه با خضوع و فروتنى ايستادهاند، و (بر اثر دشوارى موقعيّت) عرق (از سر و روى
آنها سرازير شده و) مانند لجام اطراف دهان آنان را فرا گرفته، و زمين، آنان را به
لرزه در آورده است، نيكوترين احوال را كسى دارد كه توانسته جاى پايى براى خود
تهيّه كند، و محلّ فراخى براى ايستادن خود به دست آورد.»
[شرح]
(19721- 19703) مراد از روز، روز رستاخيز است، و معناى نقاش در حساب،
با دقّت تمام به حساب رسيدگى كردن است، خواننده با مطالعه صفحات پيش، از چگونگى
اين روز آگاه است، و اين آيه شريفه نيز بيان كيفيّت اين روز است كه فرموده است:
«يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتاتاً لِيُرَوْا
أَعْمالَهُمْ[1]» و قيد خضوعا اشاره است به قول خداوند
[1] سوره زلزال (99) آيه 6 يعنى: در آن روز (قيامت) مردم پراكنده
(از گورهايشان) بيرون مىآيند تا (نتيجه) كردار خود را ببينند.