حقايق آنند در سخن آنها اختلافى نيست و به منزله شرع واحدند، همچنين واژه سبل را براى آنان استعاره فرموده است. مناسبت تشبيه آن است كه همان گونه كه راه صاف و روشن، آدمى را به مقصد مى‌رساند، آنان نيز انسان را با بينش و دانش خود، در كوتاهترين زمان به مطلوب خود مى‌رسانند.

(24723- 24676)

فرموده است: من أخذ بها لحق‌

يعنى: هر كس علم را از آنان فرا گيرد، و از آنها پيروى كند، به پيشينيانى كه راه خدا را سالك بوده و به مقام قرب او واصل شده‌اند ملحق، و اگر تخلّف كند پشيمان خواهد شد.

گفته شده: مراد از شرايع الدّين اين است كه آيينهاى دين وسيله و ابزار قوانين كلّى الهى هستند، زيرا عمل به هر يك از آنها موجب ثواب و پاداش است، از اين رو در اين جهت يكى هستند، و همگى بدون ستم و انحراف انسان را به بهشت مى‌رسانند كه همين معناى واژه قاصدة در جمله و سبله قاصدة مى‌باشد، ولى ظهور آن در معناى نخست بيشتر است، زيرا امام (ع) در مقام ذكر فضيلت اهل بيت (ع) است.

چون غرض سخنران از اظهار فضل خود اين است كه سخنان او را بپذيرند و به كار بندند، لذا امام (ع) پس از بيان اين مطلب، به كار و كوشش براى زندگى پس از مرگ و روز واپسين دستور مى‌دهد، منظور از واژه ذخائر كارهاى نيك است و معناى عبارت: و من لا ينفعه حاضر لبّه تا ... أعوذ اين است: هم اكنون كه خردتان حضور دارد، و آن را در اختيار داريد پند گيريد و عبرت آموزيد، زيرا در آن هنگام كه مرگ در رسد، و درد و هراس آن و آنچه پس از آن است شما را فرا گيرد خردتان كه حضور خود را ترك كرده، از سود رسانى به شما ناتوانتر، و از هر موقع نايابتر است‌ [1]، سپس با ترسانيدن مردم از آتش دوزخ، تأكيد مى‌كند كه‌