سازنده، كامل، فراگير، پاكيزه، با بركت، گوارا و حاصلخيز، آن چنان كه گياهان، انبوه، شاخه‌ها بارور، و برگها سر سبز و شاداب گردد و با آن بندگان ناتوان خود را نيرو بخشى، و شهرهاى مرده را زنده گردانى.

بار پروردگارا! از تو آب مى‌خواهيم، آبى بر ما فرو ريز كه بلنديهاى زمين ما را پر گياه سازد و در دشتها و گودالها جارى گردد، و به سبب آن، نواحى ما را فراخسالى رسد، و ميوه‌ها فراوان شود و دامهاى ما به آن زندگانى كنند، و سرزمينهاى مردم دور دست از آن بهره‌مند گردد، و حومه و روستاهاى ما از آن كمك گيرد، اين را از بركات گسترده، و عطاياى سرشار خويش به بندگان تهيدست و وحوش بى‌سرپرست خود، بخشش فرما. بارانى بر ما نازل گردان كه كام خشك زمين را تر كند و قطره‌هايش درشت و پياپى باشد، آن چنان كه باران از پس باران ببارد، و دانه‌هايش بر سر هم فرود آيد، نه اين كه رعد و برق آن بى‌باران، و ابرش بى‌آب و كوچك و پراكنده، و قطره‌هايش ريز، و همراه با باد سرد باشد، تا اين كه قحطى زدگان، فراخى زندگى يابند، و به بركت آن گرفتاران خشكسالى زنده شوند، زيرا تويى كه پس از نوميدى مردم، باران فرو مى‌فرستى، و رحمت خود را بر آنها مى‌گسترانى، و تو سرپرستى ستوده‌اى»

[شرح‌]

(24188- 24073) شريف رضىّ گفته است: اين كه امام (ع) فرموده است: «انصاحت جبالنا»، به معناى: تشقّقت من المحول مى‌باشد، يعنى كوههاى ما از خشكسالى شكافت، چنان كه گفته مى‌شود: انصاح الثّوب يعنى جامه چاك شد، همچنين است:

انصاح النّبت يا صاح النّبت و يا صوّح النّبت يعنى گياه خشك گرديد، و جمله «و هامت دوابنا» كه در خطبه آمده، به معناى اين است كه: چهار پايان ما تشنه‌اند، زيرا هيام به معناى تشنگى است، واژه حدابير در عبارت حدابير السّنين كه در سخنان آن حضرت است، نيز جمع حد بار است كه به معناى ناقه‌اى است كه بر اثر رفتار لاغر گشته و امام (ع) آن را به سال قحطى تشبيه فرموده است. ذو الرّمة