گفته شد، زيرا نيكوكارى موجب نزديك شدن دلهاى مردم به يكديگر، و اتّفاق آنها بر محبّت نيكوكار است، و كسى كه داراى بهره‌اى از اين صفت باشد، كمتر اتّفاق مى‌افتد كه دچار خوارى و زبونى شود.

امام (ع) پس از فراغ از بيان آنچه موجب كامل شدن مراتب ايمان مى‌شود،

به ذكر امورى كه ايمان را در دل استوار و پايدار مى‌سازد، مى‌پردازد كه عبارت است از:

(22405- 22399)

1- الاندفاع في ذكر اللّه:

پيوسته به ياد خدا بودن و به ذكر او شتافتن، از امورى است كه پايه ايمان به خدا را در دل محكم مى‌كند و امام (ع) به سبب اين كه ياد خدا نيكوترين ذكر است، مردم را بدان ترغيب فرموده است، زيرا ياد او موجب به دست آمدن كمالاتى است كه باعث سعادت آخرت است، همچنين سبب وصول به درجات قرب إلهى است، و ما در آينده آن جا كه در باره توبه سخن مى‌گوييم، فضيلت ذكر و فوايد آن را بيان خواهيم داشت.

(22414- 22407)

2- الرّغبة فيما وعد المتّقين:

شوق و رغبت به كسب ثوابها و تحصيل پاداشهايى كه خداوند در آخرت به پرهيزگاران وعده داده، از ديگر امورى است كه بدان تأكيد شده، و از لوازم طاعت و عمل براى اوست و چون تخلّف از جانب خداوند نسبت به آنچه فرموده و آگاهى داده محال است، لذا وعده او راست‌ترين وعده‌هاست.

(22421- 22416)

3- الاقتداء بهدي النّبيّ (ص):

ديگر پيروى از روش پيامبر (ص) است كه معناى آن آشكار مى‌باشد.

(22427- 22423)

4- اتباع سنّته (ص):

چون پيامبر (ص) ما اشرف پيامبران است، سنّت و طريقه او نيز بهترين و شريفترين سنّتهاست، و پيروى از راه و روش او از هر راه و رسم ديگرى به هدايت مقرونتر و به خداوند نزديكتر است.

(22441- 22431)

5- تعلّم القرآن:

اين كه آموختن قرآن از جمله چيزهايى است كه ايمان به خدا و پيامبرش (ص) را تحكيم و تقويت مى‌كند روشن است، و اين كه امام (ع)