است، در باره اين كه پروردگار براى بندگانش چيزى را اختيار و انتخاب مى‌كند مكرّرا در صفحات گذشته توضيح داده شده است.

(22290- 22232)

منظور امام (ع) از فأعرض عنها بقلبه‌

يعنى پيامبر گرامى (ص) قلبا از دنيا روگردان بود اين است كه ياد آن را از صفحه دل زدوده بود، و اين كه آن حضرت دوست مى‌داشت كه زيب و زيور دنيا از برابر چشمش پنهان باشد تا لباس فاخرى از آن برنگيرد و آرزوى درنگ در آن را نكند، براى اين بود كه عنايات خاصّ خداوند او را از توجّه به متاع پست دنيا باز داشته و او را به سوى كمالات و مقاماتى كه برايش اختصاص داده جذب كرده بود، و هم به اين جهت بود كه مبادا بر اثر ميل و رغبت به دنيا از اين مقام رفيع كه الطاف ويژه خداوندى او را سبب نظام عالم قرار داده تنزّل كند.

امام (ع) پس از اين بيانات، به شرح سه مورد كه از ثمرات نبوّت و نتايج زهد آن حضرت است پرداخته، كه عبارت از رسانيدن پيام رسالت خويش از جانب پروردگار خود بطور كامل و شايسته به مردم است، به گونه‌اى كه در روز قيامت نگويند كه ما از اين غافل بوديم‌ (إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلِينَ‌ [1]) ديگر نصيحت و بيم دادن آنان به عذابهاى دردناك كه عاقبت اعراض از خداوند و نافرمانى اوست، مورد ديگر اين كه مردم را به سوى بهشت فرا خوانده، و به كسانى كه سالك راه خدا باشند و صراط مستقيم را برگزينند مژده نعمتهاى جاويد آن را داده است، سپس در دنباله ذكر اوصاف پسنديده پيامبر گرامى (ص) در برابر كسانى كه با او به نزاع و كشمكش برخاسته‌اند همچون معاويه بر سبيل مفاخرت، فضل و برترى خويش را گوشزد، و به شرف قرابت و پيوندش با پيامبر خدا (ص) اشاره مى‌فرمايد، زيرا آن حضرت پس از پيامبر اكرم (ص) در خاندانى كه شجره نبوّت، و جايگاه رسالت، و كان علم، و سرچشمه حكمت است، برترين جايگاه را دارد،