پيامبر (ص) طريقه و سنت پيغمبر (ص) مى‌باشد و راه روشنى الهى، كه امام سالك آن بوده است شريعت و ديانت رسول گرامى اسلام است منظور از اين جمله امام (ع) «القطه لقطا» بررسى و تميز دادن راه حق از طريق ضلالت و گمراهى، و سلوك بر مسير حقيقت مى‌باشد، كه حضرت همواره مراقب آن بوده است.

امام (ع) فضيلت خود را با دستور به تبعيّت از اهل بيت و سمت‌گيرى در جهت آن رسول و پيروى از آن بزرگواران تكميل مى‌كند. دليل وجوب اطاعت از اهل بيت را سالك بودن آنها بر راه خدا، و عدم انحراف از طريق حق، دانسته است بدين توضيح كه اهل بيت مردم را دوباره به جاهليّت و گمراهى باز نمى‌گردانند. در اين كلام اشاره ضمنى به اين حقيقت است كه اگر مردم از غير اهل پيامبر تبعيّت كنند، به دوران جاهليّت و ضلالت باز خواهند گشت.

(18926- 18911)

قوله عليه السلام: فان لبدوا:

اگر اهل بيت پيامبر از گرفتن خلافت منصرف بودند و دوست داشتند كه از توسّل بزور در قبضه كردن مقام خلافت خوددارى كرده و در خانه بنشينند، و يا اگر براى گرفتن خلافت از دست غاصبان بپا خاستند (در هر دو حال) از آنها پيروى كنيد. زيرا انزوا و سكون آنها از پذيرش خلافت براى مصلحتى است كه علم آن از ديگران مخفى است. و اگر هم قيام كردند با آنها قيام كنيد و همراه آنها باشيد.

سپس امام (ع) در همين راستا، مردم را از سبقت گرفتن بر اهل البيت نهى مى‌كند، زيرا جلو افتادن بر آل رسول نتيجه‌اش ضلالت و گمراهى است.

در انجام امور مقدم شدن بر اهل البيت روا نيست، زيرا لازمه جلو افتادن بر دليل و راهنما، گمراه شدن و راه نبردن به مقصد مى‌باشد.

همچنين پا پس كشيدن و عقب ماندن از آل رسول نتيجه‌اش هلاكت و نابودى است.

از اوامر و افعالى كه آل رسول دستور مى‌دهند، نبايد عقب ماند، يعنى‌