وَ يَسُوقُهُمْ عُنْفاً- وَ يَسْقِيهِمْ بِكَأْسٍ مُصَبَّرَةٍ لَا يُعْطِيهِمْ إِلَّا السَّيْفَ- وَ لَا يُحْلِسُهُمْ إِلَّا الْخَوْفَ- فَعِنْدَ ذَلِكَ تَوَدُّ؟ قُرَيْشٌ؟ بِالدُّنْيَا- وَ مَا فِيهَا لَوْ يَرَوْنَنِي مَقَاماً وَاحِداً- وَ لَوْ قَدْرَ جَزْرِ جَزُورٍ- لِأَقْبَلَ مِنْهُمْ مَا أَطْلُبُ الْيَوْمَ بَعْضَهُ فَلَا يُعْطُونَنِي (18255- 17955)

[لغات‌]

(فقأت عينه): چشم او را معيوب كردم.

(ماج): اضطراب پيدا كرد.

(غيهب): ظلمت و تاريكى.

(كلب): شرّ و بدى.

(كلب): نام بيمارى معروفى است.

(فئه): طائفه، گروه.

(ناعقها): دعوت كننده به آن.

(مناخ): جاى فرود آمدن و بار انداختن.

(حوازب الخطوب): ما حزب منها: مشكلاتى كه بر انسان وارد شود.

(شبّهت): در اشتباه افتد، شبه ناك گردد.

(تقلص): قبضه كردن، لباس را از اطراف بدن بالا گرفتن.

(حام الطائر): پرنده دور زد.

(خطّة): وضعيّت، چگونگى حال و امر.

(ناب): ماده شتر پير.

(ضروس): شترى كه دوشنده خود را گاز بگيرد.

(عذم): دندان گرفتن.

(زبن): با لگد دور كردن، دفع نمودن.

(شوها: جمعش شوهاء): بد چهره، بد سيماء.

(سامه خسفا): او را شايسته خوارى و ذلت دانست.

(عنف): كسى را بزور براهى بردن.

(تحلسهم): لباس خوارى را بر آنها مى‌پوشاند.

حلس پارچه ايست كه زير جهاز بر پشت شتر مى‌افكنند.

(جزر): قطع كردن بريدن به همين دليل شترى كه نحر مى‌گردد، جزور ناميده مى‌شود.

[ترجمه‌]

«پس از حمد و ستايش خداوند و درود بر پيامبر عظيم الشأن اسلام، اى مردم بدانيد كه من چشم فتنه را از كاسه در آورده و آن را كور كردم (با مارقين كه از كثرت عبادت پيشانيشان پينه بسته بود بر خورد شديد مسلّحانه كردم) پس از آن كه تاريكى فتنه به اوج شدّت و سختى خود رسيده بود اين كار را انجام دادم. به يقين هيچ كس پس از من جرات چنين كارى را نخواهد داشت (كه با مقدّسهاى قشرى و