فرمود: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ‌ [1] و در باره فرمان به تسبيح و تنزيه مى‌فرمايد: فَاصْبِرْ عَلى‌ ما يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ‌ [2]. و باز مى‌فرمايد:

وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا [3] قوله عليه السلام: و لا اوجّهه الى معادن الخيبة لفظ «معادن» را امام (ع) در عبارت فوق استعاره از مخلوقات آورده است وجه شباهت ميان معدن و آفريده‌ها اين است كه معادن بر حسب ظنّ و گمان خواست انسان را برآورده مى‌سازند (در صورتى كه ممكن است انسان در رابطه با معادن به مطلوب خود نرسد) همچنين دارندگان نعمتهاى از بين رونده و فانى ممكن است جوينده نعمت از نزد آنها مأيوس شود و جاى شك و ترديد نيز هست كه از دادن نعمت بخل ورزند.

به همين دليل است كه امام (ع) به دنبال اين مطلب و به منظور تفسير و توضيح مى‌فرمايد: «خداوندا زبانم را از ستايش آدميان و ثناى آنان بدور دار.»

3- قوله عليه السلام: دليلا كلمه دليلا يا بعنوان حال و يا مفعول در جمله منصوب آمده است. مقصود از اين كه اميدوارى به خداوند، راهنمايى است بر گنجينه‌هاى رحمت و بخشندگى پروردگار اين است كه حق تعالى با هدايت و ارشادات خود، ما را به سوى استعدادهايى مى‌برد كه به رحمتش منتهى شود و به ما آن آمادگى را مى‌دهد كه با توجّه به ذات حق تعالى از توجّه بديگران باز مانيم، زيرا عدم توجّه به خداوند و پرداختن بخلق از كسى مثل امام (ع) اگر تحقّق پذيرد گناه شمرده مى‌شود.

لفظ «ذخيره و كنوز» براى جود خداوند استعاره به كار رفته است.

[2] سوره طه (20) آيه (130): در دلهاى شب و اطراف روز خدا را تسبيح كنيد شايد خشنوديت فراهم شود.

[3] سوره احزاب (33) آيه (42): صبح و شام خداوند را تسبيح گوييد.