نيست؛ و همچنين نسبت به آنچه از امور مسلّم دنيا و خوشيهاى نو پديد آن تحقّق يابد اطمينانى نخواهد بود. بدين سبب كه لزوما آنها نيز در معرض كهنگى و فرسودگى قرار مى‌گيرند.

اين كه امام (ع) فرمود. گردش ماه و خورشيد دور را نزديك مى‌نمايند توجّه و تذكّرى است، به هراسناك بودن از آنچه مردم غافل از مرگ و فنا مى‌پندارند، و صحّت جسم و سلامت در زندگى دنيا را امرى پايدار مى‌دانند.

(15390- 15389)

10- خداوند متعال روزى خلق را ميان آنها تقسيم كرده است.

اين سخن امام (ع) مانند كلام خداوند در قرآن كريم است كه فرمود: أَ هُمْ يَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّكَ نَحْنُ قَسَمْنا [1]، «خداوند آنچه در لوح محفوظ براى هر آفريده‌اى مقدّر بود، بوى عطا فرمود.»

(15415- 15392)

11- خداوند آثار آنها را به شمارش در آورد ...

جايگاه قرار و ثبوت آنها را در پشت پدران و رحم مادران مى‌دانست. يعنى شمارش آنها به قلم قضاى الهى در الواح محفوظ و ماندگار ثبت گرديده است. اين فراز از عبارت امام (ع) اشاره به آيات كريمه مى‌باشد. وَ لَوْ نَشاءُ لَأَرَيْناكَهُمْ‌؛ «خداوند اعمال شما را مى‌داند».

وَ ما مِنْ غائِبَةٍ فِي السَّماءِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ‌ [2]، يَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَ ما تُخْفِي الصُّدُورُ [3]، وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُها وَ يَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها كُلٌّ فِي كِتابٍ مُبِينٍ‌ [4].

(15420- 15416)

قوله عليه السلام: الى ان تتناهى بهم الغايات:

يعنى تمام اوضاع و احوال‌

[2] سوره نمل (27) آيه (75): غايبى در آسمان و زمين نيست جز آن كه در كتاب روشنى وجود دارد.

[3] سوره مؤمن (40) آيه (19): خداوند خيانت چشمها و پنهان داشته در سينه‌ها را مى‌داند.

[4] سوره هود (11) آيه (6): هيچ جنبنده‌اى در زمين نيست جز آن كه روزى آن بر خداست. او جايگاه استقرار و سكون او را مى‌داند و همه اينها در كتاب روشنى ثبت است.