حكم نمى‌كند، عمل مى‌كنند با وجودى كه هواى نفس سرچشمه مخالفت با شريعت و پيشوايان بر حقى است كه در فراگرفتن احكام و دستورات دين بايد به آنها مراجعه كرد. ولى بر خلاف حقيقت هر كسى خود را پيشوا مى‌داند و درك خود را، ملاك حق قرار مى‌دهد، هر چيزى را كه هواى نفسش صلاح بداند بكار مى‌بندد و به رأى خود عمل مى‌كند. گويا انديشه‌اش، محكم‌ترين وسيله‌اى است كه هر كس بدان چنگ زند، هرگز گمراه نمى‌شود، و در بردارنده اسباب استوارى است كه انسان را از خطا باز مى‌دارد بدين معنى كه دستورات عقل فرامين آشكار و ادلّه‌اى واضح‌اند كه اشتباهى در آنها نيست.

پيش از اين معناى «حكم» دانسته شد، و لفظ «عرا» «ثقات» از بندهاى استوار و قابل اعتماد استعاره آمده است و جهت استعاره قبلا ذكر گرديد.