شريعت خواهان، در تشخيص حق از باطل حاصل شود، رفع مى‌كند، و آنها را از اين كه در هلاكت جهل قرار گيرند، با بيان و ارشاد خود حفظ مى‌كند.

(14615- 14614) سى: شخص متّقى راهنماى انسانها در بيابانهاى وسيع و پهناور است.

امام (ع) لفظ «فلوات» را كه به معنى بيابان وسيع است براى مراحل سلوك كه امرى است معقول استعاره آورده است. وجه شباهت اين است كه در صحراهاى پهناور، وسيع مسافر بدون راهنمايى كه آشنايى كامل به تمام مراحل و منازل داشته باشد، گم گشته و بهلاكت مى‌رسد. اين سرگشتگى و هلاكت در امور معقول نيز قابل تصور است؛ زيرا براه حق و طريق نجات هدايت نمى‌شود، مگر كسى كه عنايت الهى دستش را گرفته و زمام اختيار و عقلش را به راهنمايى آگاه بسپارد تا او را براه حق هدايت كند و اگر كسى چنين نباشد، از راه حق دور شده و منحرف مى‌شود و در ظلمت جهل فراگير واقع مى‌گردد، شياطين او را تا دخول در دوزخ پيش مى‌برند. آرى عارفان راهنمايان طريق حق، و آگاهان بر منازل خطر و امن هستند و با بصيرتى كه دارند گمراهان را ارشاد مى‌كنند.

(14617- 14616) سى و يك: شخص پرهيزگار سخنى كه مى‌گويد قابل درك و فهم است؛ چه او عين حقيقت را بى آن كه دچار شبهه شود، مشاهده مى‌كند، بنا بر اين در آنچه مى‌گويد اختلافى كه برخاسته از جهل باشد وجود ندارد.

(14620- 14618) سى و دو: متّقى بدليل سكوتش سالم مى‌ماند: يعنى از آفت زبان در امان است، زيرا وقتى كه بدانيم فايده گفتار فهماندن و سود رساندن و فايده سكوت و خاموشى در امان ماندن از آفت و بلاى زبان است، ستوده بودن پرهيزگار به اين خواهد بود، كه هم گفتارش ارشاد، و هم سكوتش مصلحت باشد. بدين توضيح كه سخن گفتن و خاموش ماندن او هر كدام بجا و بموقع انجام مى‌پذيرد.

(14624- 14621) سى و سه: شخص پرهيزگار خود را براى خدا خالص مى‌گرداند و خداوند او را از ميان بندگان بر مى‌گزيند. با توجّه به توضيحى كه پيش از اين داده شد،