(14570- 14568) بيست و دو: پرهيزگار از گردابها رهايى يافته و از عهده مشكلات بر آمده است. امام (ع) با كلمه «غمار» اشاره به مشكلاتى كرده‌اند كه انسانها در آن گرفتار مى‌شوند، مانند سختيها، غمها، و ناراحتيهايى كه طالبان دنيا به دليل از دست دادن دنيا به آن دچار مى‌شوند و يا براى تحصيل آن در تلاش و تكاپو غرق مى‌گردند. امّا شخص عارف به دنيا دل بسته نيست و از آن بابت غمى ندارد.

(14579- 14571) بيست و سه: او به معتبرترين وسيله و محكم‌ترين ريسمان چنگ زده است.

در اين عبارت حضرت به طريق استعاره، راه خدا و دستوراتش را اراده فرموده است.

جهت شباهت آن اين است كه وسيله راههاى هدايت همانند دستگيره‌هاى معتبر و ريسمان محكم موجب آزادى و رهايى مى‌شود. البتّه هر قدر محكم و معتبرتر كارسازتر و مطمئن‌ترند، و گسيخته نمى‌شوند. و بدين سان راهى كه بخداوند منتهى شود و انسان را به حضرت حق برساند، پيمودن آن لازم است و رعايت دستورات و اوامر خداوند موجب نجات از مشكلات آخرت مى‌شود. بنا بر اين اطاعت اوامر حق تعالى وسيله قطع ناشدنى و ريسمان ناگسستنى است. به همين حقيقت در آيه شريفه اشاره كرده و مى‌فرمايد: فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ لَا انْفِصامَ لَها [1].

(14586- 14580) بيست و چهار: يقين و باور او به مانند روشنائى خورشيد است: پرهيزگار بدليل رعايت اوامر و نواهى حق تعالى و كوشش در راه خداوند گويا كامل‌ترين نور يقين را بخود جذب و با چشم بصيرت عالم ملكوت را مشاهده كرده است و بهشت و جهنّم را بديده يقين ديده است به همان وضوح و جلا كه چشم ظاهريش نور خورشيد را مى‌بيند.