(فرات): آب گوارا.

(نهل): اولين آشاميدنى هنگام ورود به آبشخور.

(جدد): زمين هموار.

(سرابيل): پيراهن، زيرپوش.

(منار): نشانه‌ها، علامتها.

(غمار): جمع غمره ازدحام مردم و هجوم براى آب و غير آن.

(عشوات): جمع عشوه: دست زدن به كارى بدون علم و آگاهى.

(غشوه): پرده.

(مبهمه): امرى كه مورد اشتباه باشد.

(معضلات): سختيها.

[ترجمه‌]

«اى بندگان خدا، محققا دوست‌ترين بنده، در نزد خدا، آن بنده‌اى است كه پروردگار او را در مبارزه با هواى نفس يارى كرده، پس حزن و اندوه را به دليل دور ماندن از اصل خويش شعار خود كرده است، و رداى ترس از خداوند را بر تن كرده است. بدين سبب چراغ هدايت و رستگارى در قلبش روشن شده است.

جايگاه ضيافت و مهمانى را براى روزى كه بدان جايگاه وارد شود آماده كرده روز قيامت را كه دور پنداشته مى‌شد، نزديك و سختيهاى دنيا را آسان مى‌دانست، چون به ديده عبرت در همه چيز مى‌نگريست بينا شد و بدين سبب كه فراوان به ياد خدا بود، و جز او مؤثرى را در عالم وجود باور نداشت از آب گواراى معرفت سيراب شد و راه رسيدن به سرچشمه فضيلت بر او آسان گرديد از شراب شوق خدا سرمست و از آب شرين و خوشگوار و مناجاتش شاداب گرديد و راه مستقيم هدايت را در پيش گرفت؛ هواهاى نفسانى را كه همچون پيراهن، تن او را فرا گرفته بود، كند و بدور افكند. و بجز اندوه وصال محبوب (خدا) همه غمها را از خود دور كرد. از كورى جهل و نادانى بيرون آمد و از رفاقت اهل هوا و هوس دورى كرد.

بدين سبب راهنما و كليد درهاى هدايت و سدّ كننده درهاى گمراهى شد. راه حقيقت را شناخت و آن را بخوبى پيمود، نشانه‌هاى حقيقت را بوضوح دريافت، و از بديها و مشكلاتى كه بدانها گرفتار آمده بود بيرون رفت. به استوارترين حلقه‌ها و محكمترين ريسمانها (قرآن و عترت) چنگ زد. بنا بر اين نور يقين و حقيقت مانند روشنايى خورشيد بر او نمايان و آشكار است. نفس و جان خود را در مهمترين‌