بنا بر اين اى بندگان خدا هم اكنون كه زندگانى شما ادامه دارد و روحتان آزاد است و آمادگى هدايت يافتن را داريد و زمان براى رستگارى مساعد، و بدنها سالم است و مهلت مقتضى، اراده و اختيار بر قرار مى‌باشد، وقت توبه و إنابة، و هنگام مناسبى براى رفع نيازمنديهاست. در جهت خوشنودى و رضايت خداوند بكوشيد.

پيش از آنكه فرصت از دست برود و در مكان تنگ گور گرفتار آييد، و خوف و نااميدى در دلتان راه يابد، و مرگ به سروقتتان برسد، و خداوند غالب و توانا شما را به كيفر گناهانتان گرفتار كند.»

[شرح‌]

(13887- 13862) (در خبر است كه وقتى امام اين خطبه را ايراد فرمود، بدن شنوندگان لرزان و ديدگانشان گريان و دلهايشان مضطرب و نگران شد. به همين مناسبت اين كلام نورانى را خطبه غرّاء ناميدند.)

(13859- 13734) در آخرين فصل اين خطبه امام (ع) به فوايدى اشاره فرموده‌اند:

1- نعمتهاى بى شمار خداوند را كه به انسان ارزانى داشته، همچون عمر طولانى، عمل و درك و فهم و ايمنى از آفات، فرصتهاى طلايى، بخششهاى خوب و بى حد، پرهيز دادن از عذاب و بشارت دادن به ثواب مورد توجّه قرار داده و انسانها را به سبب كفران نعمتى كه مى‌كنند و سرگرميى كه به لذّات دنيوى پيدا كرده‌اند و اوامر و دستورات حق تعالى را ناديده گرفته‌اند و توجّهى به فرامين خدا نمى‌كنند و به دعوت خدا را از ياد برده‌اند، توبيخ و ملامت مى‌كند.

2- از انواع گناهى كه موجب هلاكت مى‌شود و كارهاى زشتى كه اخلاق پست شمرده مى‌شود انسانها را بر حذر مى‌دارد.

3- آنها را كه چشم بينا و گوش شنوا و عافيت، و ماليّه دنيا دارند، متوجّه مى‌كند كه از فرمان الهى امكان فرارى و از كيفر گناهان نجاتى نيست.

و براى اهل اطاعت و فرمانبردارى، تكيه گاه و پناهگاهى جز او نيست. از حكم خداوند نمى‌توان فرار كرد و پس از مرگ صرفا بازگشت به سوى خداست.