اسرار زبانشان گنگ، و از ديدن انوار الهى چشم قلبشان كور است و بر ادامه گمراهى و كفرشان اصرار مى‌ورزند و به سوى حق باز نمى‌گردند.

و باز مى‌فرمايد: أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ ... قامُوا^ [1].

در اين آيه خداوند، قرآن را به بارانى كه از آسمان فرود مى‌آيد، تشبيه كرده، وعد و وعيد قرآن را مانند رعد و برق دانسته، و سپس دورى منافقان از گوش دادن به قرآن، و غفلت آنها را از شنيدن پند و وعظ به وضع شخصى كه از ترس رعد و برق انگشتانش را در گوشش قرار داده باشد، تشبيه كرده است. و باز مى‌فرمايد:

نزديك است كه برق بينايى شان را از ميان ببرد.

اين كلام حق اشاره به كسانى است كه از شنيدن موعظه بليغ و مفيد قلبشان رقّت يافته، و با اندك توجّهى ميل به توبه پيدا مى‌كنند و تاريكى فكرشان به روشنايى مى‌گرايد، ولى به دليل عدم وارستگى كامل و دورى از گناه، هنگامى كه با همفكران گمراهشان تماس برقرار كنند، بدنيا گرايى دعوتشان كرده، و با جديّت تمام نصيحتشان مى‌كنند، و از ضعف و بى‌چيزى و فقر مادّى آنها را مى‌ترسانند. قصدشان را بر توبه و بازگشت بخدا درهم مى‌شكنند؛ شبهات باطل فضاى فكرى آنها را تاريك مى‌كند و آنچه از روشنى حق كه بر آنها آشكار شده بود، فرو پوشيده مى‌شود.

معنى: «يَكادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصارَهُمْ»، بعنوان ضرب المثل براى چنين افرادى بكار رفته است. ضرب المثلهاى ديگر قرآن نيز براى فهماندن حقايقى بصورت تشبيه و تمثيل بيان شده‌اند.

(12654- 12651) 2- تعيين مدّت حيات و زندگانى انسانها: بدين شرح كه خداوند با قلم قضا در لوح محفوظ براى هر كس زمان معيّن عمر را نوشته است پس از آن‌