تو است و به همين دليل در روز قيامت گواه راستين تو خواهد بود، چه اين كه از جانب تو برانگيخته شده و فرستاده تو در ميان مردم است. بار خدايا در سايه رحمت خود، براى او جايى وسيع مقرر فرما، و از فضل و كرم و بزرگواريت پاداشهاى نيكو به وى ارزانى دار. بار الهى ديانت او را نسبت به انبياء پيشين رونق بيشترى ببخش و در پيشگاه خود جايگاهش را برتر، جلوه ده و نورانيّتش را فزونتر گردان؛ و به پاداش و مزد رسالت گواهيش را بپذير و كلامش را پسنديده و منطقش را استوار و او را جدا كننده حق از باطل قرار بده. خداوندا ميان ما و رسولت، در جايى كه زندگانى خوش، و نعمت، فراوان، و خواسته‌ها برآورده است، پيوند برقرار فرما. در بهشت جاويدان، جاى وسيع آسايش، مركز راحت و اطمينان، محلّ كرامتها و هدايا، ما را در كنار رسولت بدار».

[شرح‌]

(11581- 11558) اين خطبه در بردارنده سه فصل است و به توضيح زير:

1- در باره صفات و كيفيّت ستودن خداوند.

2- در باره صفات پيامبر (ص) 3- ترتيب طبيعى به كار بردن انواع صفت.

(11597- 11584)

فصل اول امام (ع) از جهت مجد و عظمت به سه اعتبار خداوند تعالى را ستوده است‌

و به ترتيب ذيل:

الف: خداوند گستراننده زمينهاست، يعنى حق متعال زمينهاى هفتگانه را گسترانيده است از اين بيان امام (ع) هر طبقه‌اى از زمين با وجودى كه كل زمين كروى است انبساط يافته و گسترانيده شده است. به دليل فرموده حق تعالى:

وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها [1]. و فرموده ديگر حق تعالى: وَ الْأَرْضَ مَدَدْناها^ [2] به خوبى روشن است كه گستردن و امتداد دادن به اعتبار طبقات زمين‌

[2] سوره حجر (15) آيه (19): و زمين را ما گسترانيديم.