تو است و به همين دليل در روز قيامت گواه
راستين تو خواهد بود، چه اين كه از جانب تو برانگيخته شده و فرستاده تو در ميان
مردم است. بار خدايا در سايه رحمت خود، براى او جايى وسيع مقرر فرما، و از فضل و
كرم و بزرگواريت پاداشهاى نيكو به وى ارزانى دار. بار الهى ديانت او را نسبت به
انبياء پيشين رونق بيشترى ببخش و در پيشگاه خود جايگاهش را برتر، جلوه ده و
نورانيّتش را فزونتر گردان؛ و به پاداش و مزد رسالت گواهيش را بپذير و كلامش را
پسنديده و منطقش را استوار و او را جدا كننده حق از باطل قرار بده. خداوندا ميان
ما و رسولت، در جايى كه زندگانى خوش، و نعمت، فراوان، و خواستهها برآورده است،
پيوند برقرار فرما. در بهشت جاويدان، جاى وسيع آسايش، مركز راحت و اطمينان، محلّ
كرامتها و هدايا، ما را در كنار رسولت بدار».
[شرح]
(11581- 11558) اين خطبه در بردارنده سه فصل است و به توضيح زير:
1- در باره صفات و كيفيّت ستودن خداوند.
2- در باره صفات پيامبر (ص) 3- ترتيب طبيعى به كار بردن انواع صفت.
(11597- 11584)
فصل اول امام (ع) از جهت مجد و عظمت به سه اعتبار خداوند تعالى را
ستوده است
و به ترتيب ذيل:
الف: خداوند گستراننده زمينهاست، يعنى حق متعال زمينهاى هفتگانه را
گسترانيده است از اين بيان امام (ع) هر طبقهاى از زمين با وجودى كه كل زمين كروى
است انبساط يافته و گسترانيده شده است. به دليل فرموده حق تعالى:
وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها[1]. و فرموده ديگر حق تعالى: وَ الْأَرْضَ
مَدَدْناها^[2] به خوبى روشن است كه گستردن و امتداد
دادن به اعتبار طبقات زمين
[1] سوره نازعات (79) آيه (30): زمين را پس از آن پهن كرد و
گسترانيد.
[2] سوره حجر (15) آيه (19): و زمين را ما گسترانيديم.