(1024) 24- از خطبه‌هاى آن حضرت (ع) است‌

خبر قطعى و متواتر، به امير المؤمنين (ع) رسيده بود كه سپاهيان معاويه بر بعضى از بلاد تحت حكومت على (ع) يورش برده و آنها را به تصرف خود در آورده‌اند ضمن وصول چنين اخبار ناگوارى كه هر روز به حضرت مى‌رسيد، كارگزاران حضرت در يمن، عبيد اللّه بن عباس و سعيد بن نمران با هجوم بسر بن ابى ارطاة فرمانده قشون معاويه به يمن فرار كردند و به كوفه وارد شدند. حضرت به منظور ملامت و اظهار دلتنگى از عدم آمادگى و تحرك يارانش، براى جهاد در راه خدا و مخالفتشان در همفكرى با آن حضرت به منبر برآمد و با اندوه فراوان فرمود:

مَا هِيَ إِلَّا؟ الْكُوفَةُ؟ أَقْبِضُهَا وَ أَبْسُطُهَا- إِنْ لَمْ تَكُونِي إِلَّا أَنْتِ تَهُبُّ أَعَاصِيرُكِ فَقَبَّحَكِ اللَّهُ- وَ تَمَثَّلَ بِقَوْلِ الشَّاعِرِ-

ثُمَّ قَالَ ع أُنْبِئْتُ؟ بُسْراً؟ قَدِ اطَّلَعَ؟ الْيَمَنَ؟- وَ إِنِّي وَ اللَّهِ لَأَظُنُّ أَنَّ هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ سَيُدَالُونَ مِنْكُمْ- بِاجْتِمَاعِهِمْ عَلَى بَاطِلِهِمْ وَ تَفَرُّقِكُمْ عَنْ حَقِّكُمْ- وَ بِمَعْصِيَتِكُمْ إِمَامَكُمْ فِي الْحَقِّ وَ