شرح: از آنها رؤسايى با نفود قيام خواهند كرد. امام (ع) از ظهور و خروج آنان به عبارت «قرن» به صورت استعاره ترشيحى تعبير فرموده‌اند: «هرگاه شاخه‌اى از خوارج برويد، بريده خواهد شد: كلّما نجم منهم قرن قطع؛ نجم و قطع از ويژگيهاى گياه است كه به كنايه براى بوجود آمدن و از بين رفتن خوارج استعمال شده است.

در عاقبت امر، رذالت و بيچارگى را براى آنها پيش‌بينى كرده مى‌فرمايند:

آنها سرانجام دزدان سر راه بگيرى خواهند شد.

گروه زيادى از خوارج، پس از آن حضرت به مقام رياست رسيدند، زيرا آن نه نفرى كه در جنگ نهروان فرار كردند، هر كدام به محلّى رفتند و فزونى يافتند به علاوه اين نه نفر گروهى از همفكران خوارج در اطراف پراكنده بودند كه حضرت بر آنها دست نيافت. از آن نه نفر، دو نفر به عمان، دو نفر به كرمان، دو نفر به سجستان، دو نفر به جزيره و يك نفر به تلّ مورون رفتند. و بسرعت نوآورى در باره ديانت از ناحيه آنها در همه جا پراكنده شد، و در نهايت به بيست گروه و فرقه تقسيم شدند. بزرگان خوارج را شش فرقه و بترتيب زير نام برده‌اند.

1- فرقه ازارقة: پيروان نافع بن ازرق، كه از بزرگترين فرقه‌هاى خوارج بودند.

اين گروه از شهر بصره به قصد تصرّف اهواز خارج شدند. و بر اهواز و حومه آن و بخشى از سرزمين فارس و كرمان، در زمان فرمانروايى عبد اللّه زبير مسلّط شدند.

از فرماندهان خوارج ده نفر و به اسامى ذيل به همراه نافع بن ازرق بودند.

اوّل: عطيّة بن اسود حنفى. دوّم: عبد اللّه ما خول و دو برادرش. سوّم: عثمان بن زبير. چهارم: عمر بن عمير العميرى. پنجم: قطرّى بن فجاة مازنى. ششم:

عبدة بن هلال شيبانى. هفتم: صخر التيمى: هشتم: صالح عبدى. نهم: عبد ربّه الكبير. دهم عبد ربّه الصغير.

نامبردگان با سى هزار سوار كه به همراه داشتند، بر اهواز و اطراف آن استيلا يافتند.