(1050) 50- از سخنان آن حضرت (ع) است كه به هنگام چيره شدن اصحاب معاويه بر آب فرات و بازداشتن ياران امام از نوشيدن آب، ايراد فرموده است‌

قَدِ اسْتَطْعَمُوكُمُ الْقِتَالَ- فَأَقِرُّوا عَلَى مَذَلَّةٍ وَ تَأْخِيرِ مَحَلَّةٍ- أَوْ رَوُّوا السُّيُوفَ مِنَ الدِّمَاءِ تَرْوَوْا مِنَ الْمَاءِ- فَالْمَوْتُ فِي حَيَاتِكُمْ مَقْهُورِينَ- وَ الْحَيَاةُ فِي مَوْتِكُمْ قَاهِرِينَ- أَلَا وَ إِنَّ؟ مُعَاوِيَةَ؟ قَادَ لُمَةً مِنَ الْغُوَاةِ- وَ عَمَّسَ عَلَيْهِمُ الْخَبَرَ- حَتَّى جَعَلُوا نُحُورَهُمْ أَغْرَاضَ الْمَنِيَّةِ (9692- 9650)

[لغات‌]

(لمه با تخفيف حرف «ميم»): جماعتى اندك.

(عمس): مبهم، غير روشن، كور، از همين معناست عمس الليل: شب تاريك شد.

(محلّه): جايگاه، منزلت.

[ترجمه‌]

«سپاهيان معاويه از شما خواهان طعام پيكارند، اينك شما يكى از دو كار را در پيش داريد: يا بايد ذلّت و خوارى را پذيرا گرديده در تشنگى باقى بمانيد، و يا شمشيرهايتان را از خون دشمنان و خود را از آب فرات سيراب گردانيد. مرگ با ذلّت در زندگى شماست اگر مغلوب شويد و زندگى با عزّت در مرگ شماست اگر پيروز گرديد. اينك اين ميدان كارزار، شما و شمشيرهاتان و اين هم شريعه فرات و دشمنانتان. معاويه گروهى از گمراهان شام را به ميدان جنگ آورده و حقيقت امر را كه رياست‌خواهى است از آنان پوشيده داشته و به بهانه خونخواهى عثمان گلوهاى خود را هدف پيكانهاى مرگ قرار داده‌اند.»