(1037) 37- از خطبه‌هاى آن حضرت (ع) است.

وَ إِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ- فَأَمَّا أَوْلِيَاءُ اللَّهِ فَضِيَاؤُهُمْ فِيهَا الْيَقِينُ- وَ دَلِيلُهُمْ سَمْتُ الْهُدَى- وَ أَمَّا أَعْدَاءُ اللَّهِ فَدُعَاؤُهُمْ فِيهَا الضَّلَالُ- وَ دَلِيلُهُمُ الْعَمَى- فَمَا يَنْجُو مِنَ الْمَوْتِ مَنْ خَافَهُ وَ لَا يُعْطَى الْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّهُ (8463- 8424)

[ترجمه‌]

«شبهه را به اين دليل شبهه ناميده‌اند كه بظاهر شبيه و مانند حق است (بدين سبب افراد كم خرد در تشخيص حق از باطل به شبهه مى‌افتند)، اما دوستان روشنايى يقين و نشانه خداوندى راه را مى‌پيمايند. در مقابل دشمنان خدا كه دعوتشان در برابر شبهه به سوى گمراهى و دليلشان كورى است، مردم را به گمراهى و ضلالت مى‌افكنند. پس هر كه از مرگ ترسيد از چنگال آن رهايى نيافت، و هر كس جاويد ماندن را دوست داشت، بقا و جاودانگى به او بخشيده نشد.»

[شرح‌]

سخن امام (ع) در اين خطبه مشتمل بر دو فصل است: يك فصل از آغاز خطبه تا جمله و دليلهم العمى است و فصل دوم باقيمانده خطبه را در بر مى‌گيرد.

فصل اول خود دو قسمت است:

(8423- 8408) قسمت اول در بيان وجه تسميه شبهه است و قسم دوم در چگونگى حال‌