گوناگونى دارند، ترسناكترين مرتبه، ترس دورى و فراق و هجران از ديدار خداوند است. ترس عارفان اين است كه به فراق گرفتار آيند، و از اين درجه پايينتر ترس عبادتگران و شايستگان و زاهدان است. درجات پايينتر از اين بسته به ميزان معرفت اشخاص است، آرى ترسى كه امير مؤمنان (ع) در اين عبارت به آن اشاره فرموده‌اند، ترس از اين امور است يعنى همان امورى كه ذاتا براى افراد ناپسند مى‌باشد؛ زيرا ترس از محشر و قيامت كه صريح عبارت بود، در بردارنده همين امورى است كه بتفصيل بيان داشتيم.

سوّمين صفت برجسته دسته پنجم، اين است كه به دليل زيادى نهى از منكرى كه انجام داده‌اند، و يا كمى صبر و تحمّلشان از مشاهده منكرات، آواره هر ديارند! و يا ترسناك و شكست خورده، مهر سكوت بر لب زده، خاموشى اختيار كرده‌اند، گويا تقيّه و پرهيز از ستمگران دهانشان را از سخن گفتن بسته است.

ترسيده و شكست خورده، مهر سكوت بر لب دارند. اين گفته در بيان حضرت به عنوان استعاره و كنايه از تقيّه به كار رفته است. آنها به دليل مصيبتهايى كه در راه دين بر آنان وارد شده، و يا آزار زيادى كه از ستمكاران بدانها رسيده است، خدا را همانند فرزند مردگان دردمند از روى خلوص مى‌خوانند.

وضع حال هر يك از پرهيزكاران همين است كه بيان شد. بعيد نيست كه اين تفصيل حال پرهيزگاران، نسبت به ترس از سختيهاى روز محشر باشد، بدين معنا كه ترس روز محشر اشكشان را جارى كرده، و از نظر حالتهاى گوناگونى كه در بالا برشمرديم اين وضعيّت را بر سر آنان آورده باشد.

چهارمين صفت آنان اين است كه پرهيز از ستمگران، اين دسته را به گمنامى مبتلا كرده است. مردم آنها را بخوبى نمى‌شناسند، اين توصيف چهارم تاكيد بيشترى بر صفّت سومى است كه قبلا توضيح داده شد.

پنجمين صفت آنها اين است كه به علّت تقيّه، از بدكاران، خوارى و