كه حضرت با اين عبارت بدانها اشاره مى‌كند: و منهم لا يمنعه من الفساد ...؛ (7309- 7294)

«برخى مردم را جز حقارت نفس، و عدم قاطعيّت و كمبود مال، از فساد و تباهكارى باز نمى‌دارد.» امام (ع) لفظ «كلالة حدّه» را كنايه از شخصى آورده است كه در امور صراحت لازم را ندارد، و در انجام كارها ناتوان است.

روشن است آن كه هدف او دنيا نيست و از خداوند روگردان باشد، اگر موانع ياد شده (حقارت نفس- عدم قاطعيت- كمى مال) را بر سر راه نداشته باشد و دنيا را بتواند به دست آورد، جز در جهت فساد و تباهى، تلاشى نخواهد داشت.

(7362- 7350)

دسته سوم افرادى هستند كه در به دست آوردن دنيا قدرت ندارند، با اين كه تمام درها را زده‌

و خود را براى به دست آوردن ثروت و مال، سواى جاه‌طلبى و رياست و پادشاهى آماده كرده‌اند. منظور از فرمايش حضرت كه بعضى از مردم آخرت را به دنيا سودا كرده و حاضر نيستند دنيا را، به آخرت معامله كنند همين دسته سوم مى‌باشند.

گفتار حضرت، در باره اينان كه «دنيا را با كار آخرت طلب مى‌كنند» اشاره است به اين كه براى به دست آوردن دنيا فريبكارى مى‌كنند و با رياكارى و ظاهرسازى در طلب دنيا هستند.

امّا فرمايش آن حضرت كه اين گروه «آخرت را با كار دنيايى مى‌خواهند» اشاره دارد به اين كه آنها فقط براى دنيا كار مى‌كنند، هر چند در شكل آخرت باشد.

(7386- 7363) منظور حضرت از جمله قد طأمن من شخصه، توضيح نوع حيله و فريبكارى دسته سوّم است. همچون خضوع و تواضع دروغين، و خود را با وقار نشان دادن، مثل اين كه به هنگام راه رفتن قدمها را كوتاه بر مى‌دارند، و لباسهايشان را بالا مى‌گيرند و ظاهر خود را آراسته مى‌سازند. چنان كه اين طريقه، روش بندگان نيكوكار خداوند مى‌باشد و ستر و پوششى است، كه پروردگار جهان پرهيزكاران را بدان از ورود به هلاكت و تباهى حفظ فرموده است.