لحريّ بأن يمقته الأقرب و) حقيق بأن‌ (لا يأمنه الأبعد) و المراد به الاشارة إلى ما سبق ذكره منّا أنّه طلب الأمان لنفسه أو له مع عشرة من قومه ففتح لزياد و مهاجر باب الحصن و عزل العشرة و أسلم الباقين للقتل فقتلوا صبرا، و لا شكّ أنّ من كان كذلك لجدير أن يمقته قومه و لا يأمنه غيرهم، و أمّا ما قاله السّيد رضي اللّه عنه من أنّه‌ أراد به حديثا كان للأشعث مع خالد بن الوليد باليمامة إلى آخر ما مرّ ذكره، فأنكره الشّارحان الّا أنّ البحراني قال: و حسن الظنّ بالسّيد يقتضي تصحيح نقل السّيد ره.

الترجمة

از جمله كلام آن عالى مقام است كه گفته است آن را با شعث بن قيس عليه اللعنة و العذاب در حالتى كه بر بالاى منبر كوفه خطبه مى‌فرمود پس گذشت در اثناى كلام آن حضرت چيزى كه اشعث بآن اعتراض نمود پس گفت اى أمير مؤمنان اين كلمه كه فرمودى بر ضرر تو است نه بر نفع تو پس فرود آورد بسوى اشعث چشم خود را بعد از آن فرمود:

و چه دانا گردانيد تو را بر آنچه بر من مضرّ است از آنچه بر من نفع دارد بر تو باد لعنت خدا و لعنت جميع لعن كنندگان اى جولاه پسر جولاه و منافق پسر كافر، قسم بخدا كه اسير نمودند تو را أهل كفر يك بار و اهل اسلام يك بار ديگر، پس نجات نداد از افتادن تو در دست هر يك از أهل كفر و اسلام مال تو و نه حسب تو، و بدرستى مردى را كه راهنمائى كند بر قوم خود شمشير برنده را و بكشد بسوى ايشان مرگ و هلاك را هر آينه سزاوار است باين كه دشمن دارد او را نزديكتر او و خاطر جمع نباشد باو دورتر او، يعني كسى كه متّصف باشد بصفت غدر لايق است باين كه قوم و بيگانه از او ايمن نشود و باين كه او را دشمن بدارند