و الشبهة على أربع شعب: إعجاب بالزينة، و تسويل النّفس، و تأوّل العوج و لبس الحق بالباطل، و ذلك بأنّ الزينة تصدف عن البينة، و إنّ تسويل النفس يقحم على الشهوة، و إنّ العوج يميل بصاحبه ميلا عظيما، و إنّ اللبس ظلمات بعضها فوق بعض، فذلك الكفر و دعائمه و شعبه.

أقول: قد شرحنا و ترجمنا هذا الحديث في شرح اصول الكافي و ترجمته «ج 3» فمن أراد مزيد الاطلاع فليرجع هنالك.

الترجمة

در دنباله توصيف دعائم ايمان فرمود 7:

كفر بر چهار ستون استوار است: بر تعمق و تنازع و كج دلى و تفرقه اندازى هر كه راه تعمق پيش گيرد بسوى حق باز نگردد، و هر كه از روى نادانى ستيزه جوئي را پيشه كند چشم دلش هميشه از ديدار حق نابينا بماند، و هر كس دلى كج دارد نيكى را بد شمارد و بد كردارى را نيك پندارد و در مستى گمراهى بسر برد، و هر كس تفرقه اندازد و تك‌روى پيشه سازد براههاى سخت و ناشناخته و هراسناك افتد و كارها بر او پيچيده و غير قابل حلّ گردد، و در تنگنائى افتد كه نتواند از آن بيرون آيد.

شك بر چهار شعبه تقسيم شود: بر خودنمائى در بحث و بر هراس و دودلي و خودباختگى، هر كس مراء را شيوه خود ساخت شب تارش بروز روشن مبدّل نشود، و هر كس از آنچه در پيش دارد بهراس باشد بعقب برگردد و از پيشروى باز ماند، و هر كس در باره حقيقت دودلى دارد و حس تشخيص ندارد زير سم شياطين پايمال شود.