روايت شده
است كه كمتر مىشد آن حضرت بر منبر خود مستقر گردد جز اين كه پيش از خطبه
مىفرمود:
أيا مردم، از
خدا بپرهيزيد كه هيچ كس بيهوده آفريده نشده تا ببازي گرايد و سرخود رها نشده تا
كار بىثمر كند، دنياى دلپسند او جاى آخرتش را پر نكند كه بدان بد مىنگرد، آن
فريفتهاي كه باندازه والاترين همتش بدنيا دست يافته در خوشبختى مانند كسى نيست كه
بكمترين سهم سعادت آخرت رسيده.
چون علي بر منبرش جا مىگرفت
پيش از خطبه سخن ز اينجا گرفت
ايها النّاس از خدا پرهيز باد
هيچكس بيهوده در خلقت نياد
تا كه عمرى را بلهو اندر شود
بر خداى خويش نا باور شود
هيچكس سر خود نباشد در جهان
تا كشد بر لغو و بر باطل عنان
نيست دنياى خوشايندى عوض
از سراى ديگر اى صاحب غرض
آنكه پيروز است در دنياي خود
تا فراز همّت والاى خود
نيست چون مرد خدا كو را نصيب
كمترين سهمى است از دار الحبيب
السادسة و
الخمسون بعد ثلاثمائة من حكمه 7
(356) و
قال 7: لا شرف أعلى من الإسلام، و لا عزّ أعزّ من التّقوى، و لا معقل
أحسن من الورع، و لا شفيع أنجح من التّوبة، و لا كنز أغنى من القناعة، و لا مال
أذهب للفاقة من الرّضا بالقوت، و من اقتصر على بلغة الكفاف فقد انتظم الرّاحة و
تبوّأ خفض الدّعة، و الرّغبة مفتاح النّصب، و مطيّة التّعب