نامه تو بمن رسيد و دريافتم كه بهدف خود تير نيندازى و جز گمشده خود را مى‌جوئى، در تاريكى مى‌پوئى، و در گمگاه مى‌دوى، بچيزى كه حجت نتواند بود پناه مى‌برى، و بسست‌ترين شبه‌اى دست مى‌اندازى.

أمّا اين كه از من در خواست دارى شريك كار خلافت باشى و جنگ متاركه گردد و بر حكومت شام بمانى پاسخش اينست كه:

اگر من امروز چنين كارى مى‌كردم همان ديروز كرده بودم، و أمّا اين كه ميگوئى عمرت فرمان ولايت و حكومت بر شام صادر كرده است محقق است كه عمر خودش واليان صاحب خود أبى بكر را از كار بر كنار كرد و عثمان هم كه بر سر كار آمد هر كه را عمر والى كرده بود از كار بر كنار كرد و عزل نمود، براى مردم امام و رهبرى منصوب نگردد جز براى اين كه صلاح امّت را بنظر خود بسنجد و آنچه از پيش بر طبق آن بوده بكار بندد، و آن عيبى كه نهفته بوده منظور دارد و بر طرف سازد، بدنبال هر كارى كار تازه‌اى مى‌آيد و بايد تجديد نظر شود، هر پيشوائى رأى و اجتهادى دارد.

سبحان اللّه تا چند بدنبال هوسهاى نو ظهور چسبيده‌اى و از سرگردانى پيروى ميكنى با اين كه حقيقت محدود است، و دلائلى كه مسئوليت إلهى بار مى‌آورند و بربندگان خدا حجّت تمام ميكنند در دست هستند و مشهود.

أمّا اين كه در باره عثمان و كشندگانش پرميگوئى و راه احتجاج مى‌پوئى راستى كه تو آنجا كه يارى عثمان يارى خودت باشد با نصرت او همداستانى، و آنجا كه يارى تو پيروزى او است او را ترك ميگوئى و وامى‌گذارى.

المختار الثامن و الثلاثون و من كتاب له 7 الى أهل مصر، لما ولى عليهم الاشتر ;‌

من عبد اللّه عليّ أمير المؤمنين إلى القوم الّذين غضبوا للّه حين‌