عليهم‌، و حسن الظنّ‌ لا بدّ و أن يكون أثر التجربة و الامتحان.

ثمّ وصّاه برعاية السنن الصالحة الّتي‌ عمل بها صدور الامّة الاسلاميّة و شاعت بين المسلمين و ألفوا بها فلا يصحّ نقض‌ هذه السنن‌ و تبديلها بالبدع أو تركها رأسا و المقصود منها السنن‌ الحسنة الّتي عمل بها المسلمون اقتداء بالنبيّ 6 أو عملوها في مشهد من النبيّ فأقرّهم عليها فصارت من‌ السنن‌ الاسلاميّة الثابتة.

الترجمة

1- دلت را نسبت برعيّت پر از مهر و محبّت و لطف كن، نسبت به آنها چون درنده آزار كننده‌اى مباش كه خوردن آنان را غنيمت شمارى، زيرا از دو كس بيرون نيستند يا برادر دينى تو هستند يا همنوع تو محسوبند و در معرض لغزش و خطا قرار دارند و از روى عمد و يا خطا گاهى تجاوز مى‌كنند، باندازه‌اى در باره آنها گذشت و عفو منظوردار كه خود از خداوند توقّع گذشت و عفو گناه خود را دارى، تو بالادست آنهائى و والى تو بالا دست تواست و خداوند بالا دست كسى است كه تو را والى كرده و كار آنها را بتو وانهاده و بوسيله آنها تو را در معرض امتحان قرار داده است.

2- هرگز بجنگ و ستيز با خدا بر مخيز زيرا تاب انتقام او را ندارى و از عفو و رحمتش بى‌نياز نيستى.

3- هرگز از عفو خلافكار پشيمان مباش.

4- هرگز بر شكنجه و عقوبت مبال.

5- تا راه گريز دارى بتندى و تحكّم مشتاب، مگو من فرماندهم و فرمانم اجراء مى‌شود، زيرا اين خود فساد در دل و سستى در دين پديد مى‌كند و دگرگونى و آشوب ببار مى‌آورد.

6- چون از ملاحظه حكومت و مقاومت تكبّر و سرافرازى بتو دست داد.

نگاهى بملك بزرگ خدا كن كه بالا دست تو است و توجّه كن كه خداوند بر تو قدرت دارد و تو در برابر او بر خود هم قدرت ندارى زيرا اين توجّه سركشى ترا