شود، و فرشتگان اعمال دست از كار بكشند و باسمان برشوند (كنايه از اين كه تن بكار دهيد پيش از آنكه عمر بسر آيد و مرگ بدر آيد). پس بايد بگيرد هر كسى از خود براى خود (يعنى خويشتن را رنج دهد و كار كند تا در آخرت او را بكار آيد)، و بايد بگيرد از زنده براى مرده (يعنى تا زنده است كارى كند كه چون بميرد او را بكار آيد). و از دنياى فانى براى سراى جاودانى يا از بدن فاني براى روح باقى، و از رونده و گذرنده براى دائم هميشگى (يعنى از دنيا براى عقبى يا از تن براى جان).

مرديكه از خدا بترسد و حال آنكه تا هنگام اجل فرصت دارد و عمل او مورد نظر است (يعنى تا زنده است بعمل كوشد و براى روز تنگدستى خويش كارى كند) مرديكه چارپاى سركش نفس را لگام زده و مهار كرده پس بلگامش وى را از معاصى باز مى‌دارد و بمهارش بسوى طاعت خدا مى‌كشاند.

الخطبة السادسة و الثلاثون و المأتان و من خطبة له 7 فى شأن الحكمين و ذم أهل الشام‌

: جفاة طغام، عبيد قزام، جمعوا من كلّ أوب، و تلقّطوا من كلّ شوب، ممّن ينبغي أن يفقّه و يؤدّب، و يعلّم و يدرّب، و يولّى عليه و يؤخذ على يديه، ليسوا من المهاجرين و الأنصار، و لا من الّذين تبوّأو الدّار، ألا و إنّ القوم اختاروا لأنفسهم أقرب القوم ممّا يحبّون، و إنّكم اخترتم لأنفسكم أقرب القوم ممّا تكرهون، و إنّما عهدكم بعبد اللّه بن قيس بالأمس يقول: «إنّها فتنة فقطّعوا أوتاركم و شيموا سيوفكم» فإن كان صادقا فقد أخطأ بمسيره غير