رزمندگان مطرح شده است . ولي اين آيات همگي مربوط است به دشمناني كه جنگ را بر عليه اسلام و مسلمانان شروع كرده و حقوق و اموال و شهر و ديار و امنيت مسلمانها را مورد تهاجم و حمله نظامي قرار داده بودند.

شاهد آن، آيه 13 سوره توبه است : (الا تقاتلون قوما نكثوا أيمانهم و هموا باخراج الرسول و هم بدؤوكم أول مرة ...) ; اين آيه صريح است در اين كه قتال و جنگي كه در آيه 14 و نيز ساير آيات قتال آمده است، به عنوان دفاع در مقابل نقض پيمان ترك مخاصمه و شروع قتال و خصومت عملي توسط دشمنان مي‌باشد. همچنين است آيه 190 سوره بقره : (و قاتلوا في سبيل الله الذين يقاتلونكم) كه محدوده قتال مقيد شده است به مواردي كه دشمن، شروع كننده قتال باشد. و نيز آيه 36 سوره توبه : (و قاتلوا المشركين كافة كما يقاتلونكم كافة ) ; و آيات مشابه ديگر.

براساس اصل مسلم تقييد مطلق به وسيله مقيد، تمام آيات مطلق مربوط به قتال، به وسيله اين آيات تقييد مي‌شود.

[ناسازگاري هدايت با خشونت ]

سؤال 8 - آيا به لحاظ انسان شناسي، شما با اين گزاره موافقيد كه انسان موجودي است كه براي نجات و رستگاري بعضا هم شده نياز به اعمال خشونت و كاربرد زور دارد؟ يا اينكه شما نبود زور را شرط اصلي هدايت و نجات مي‌دانيد؟