توجه به يك نكته

ما پيش از اين در اواخر بخش دوم كتاب يادآور شديم كه انس و الفت ذهن ما به امامت ائمه دوازده گانه (ع) موجب آن شده كه لفظ "امام" در نزد ما همواره به امامت ائمه (ع) منصرف گردد و چنين تصور شود كه گويا لفظ "امام" فقط براي آنان وضع شده، با اينكه لفظ "امام" براي هر پيشوايي كه مورد پيروي قرار گيرد مي‌باشد، چه در نماز باشد و يا در حج، يا ساير شؤون و امور سياسي اجتماعي و... چه به حق باشد يا باطل ; به همين جهت خداوند تبارك و تعالي فرمود: (فقاتلو ائمة الكفر[1] با امامهاي كفر مبارزه و قتال كنيد.) و امام صادق (ع) هنگامي كه فرمانده حج، اسماعيل بن علي در كنار وي توقف نمود لفظ "امام" را به او اطلاق كرد و فرمود: "سر فان الامام لايقف [2] حركت كن امام نبايد توقف كند." و در رسالة الحقوق امام زين العابدين (ع) آمده كه "كل سائس امام [3] هر سياستگذاري امام است ." كه براي توجه بيشتر در اين زمينه بجاست به آنچه پيش از اين نگاشته شد مراجعه گردد. حال با توجه به اين نكته بعيد نيست بتوان گفت : كسي كه امام زنده و ظاهري ندارد مرگ او مرگ جاهليت و مرگ كفر و نفاق باشد; چرا كه امام به حق، نگهبان دين و مجري اسلام است .

از سوي ديگر آيا داشتن امام از وصيت نسبت به اموال جزئي كم بهاتر است كه درباره آن از پيامبراكرم 6 روايت شده كه فرمود: "هركس بدون وصيت از دنيا برود به مرگ جاهليت از دنيا رفته است ."[4]

7 - در كتاب دعائم الاسلام از امام جعفر صادق (ع) روايت شده كه فرمود: "پذيرفتن مسؤوليت و ولايت از جانب امراي عادلي كه خداوند مردم را به پيروي از آنان امر كرده و كار كردن براي آنها فريضه اي است الهي، و اطاعت آنان واجب است و براي كسي كه از جانب آنان براي انجام كاري مأمور مي‌گردد تخلف از دستور آنان، جايز نيست . اما ولايت حكمرانان جور و ستم و پيروي از آنها و كار كردن براي آنان در جهت معصيت خداوند حرام و غير جايز است و ياري نمودن آنان و قبول ولايت از آنان صحيح نيست ."[5]

---