[1] در همين رابطه رواياتي است كه دلالت مي‌كند بر اينكه زمين هيچگاه از امام يا حجتي كه مردم را هدايت نمايد، خالي نمي ماند. (كافي، ج 1، ص 178) در اين روايات، خالي نبودن زمين از حجت و امام مطرح شده است نه پيامبر. از طرف ديگر، مطابق بعضي روايات بعد از هر پيامبر داراي شريعت همچون : حضرات نوح، ابراهيم، موسي و عيسي : پيامبراني بوده اند كه دين همان پيامبر داراي شريعت را تبليغ مي‌كرده اند تا زمان پيامبر بعدي و بعد از حضرت عيسي (ع) نيز تا زمان پيامبر اسلام 6 پيامبراني بوده اند كه دين حضرت مسيح (ع) را تبليغ مي‌كرده اند. (الميزان، ج 2، ص 145 به نقل از عيون اخبار الرضا(ع) از آن حضرت ; و قصص الانبياء از امام صادق (ع". مضمون اين دسته روايات با دسته قبلي منافاتي ندارد، زيرا ممكن است همان اوصياي حضرت عيسي (ع) مخاطب وحي الهي نيز بوده اند، يعني به وسيله وحي با خداوند ارتباط داشته اند. ضمنا از آيه 165 سوره نساء كه مي‌فرمايد: (رسلا مبشرين و منذرين لئلا يكون للناس علي الله حجة بعد الرسل) دو نكته فهميده مي‌شود: الف - اين كه جريان ارسال رسل، حقي است كه بندگان بر خداوند دارند; و در صورت عدم تأمين اين حق، بندگان خداوند بر او احتجاج كرده و اقامه حجت مي‌كنند. اين حق از تعبير: (للناس) و (علي الله) فهميده مي‌شود. پس اگر كسي به خداوند عادل و حكيم معتقد باشد، لامحاله بايد به ارسال رسل براي تمام بندگان اعتقاد داشته باشد، زيرا خداي عادل هرگز حقي را ناديده نمي گيرد و آن را به ذي حق مي‌رساند; و ناديده گرفتن هر حقي، نوعي ظلم مي‌باشد. منتهي ما از نظر تاريخي اطلاعي از اسامي و خصوصيات پيامبراني كه خداوند براي مردم زمين فرستاده - جز آنچه در قرآن و روايات وارد شده است - نداريم . ب - نكته ديگر اينكه آيه شريفه مزبور اشاره است به يك دليل عقلي و ارتكازي ديگر; كه مقدمه اول آن عدالت خداوند است، و مقدمه ديگر داشتن حقي براي بندگان بر خداوند، و مقدمه سوم، اينكه خداي عادل هرگز مرتكب ظلم و تضييع حقوق بندگانش نمي شود.