نقل شده است كه حضرت ابوطالب (ع) در روز هفتم ولادت حضرت محمد6براي او عقيقه نمود و بستگان را براي خوردن غذا دعوت كرد، آنها گفتند: اين ميهماني و دعوت چيست ؟ گفت : عقيقه است، به او گفتند براي چه نام اين نوزاد را "احمد" گذاشته اي ؟ گفت : به خاطر تمجيد و ستايش اهل آسمان و زمين از او.[1]

پيامبراكرم 6 نيز در روز هفتم ولادت امام حسن و امام حسين (ع) براي هر كدام دو قوچ سياه و سفيد عقيقه نمود و يك ران آن را همراه با يك دينار پول براي قابله فرستاد.[2]

قابل توجه اين كه : هنگام قرباني نمودن حيوان مستحب است براي سلامتي نوزاد دعا شود; و دعاهايي در روايات در اين زمينه وارد شده كه علاقه مندان مي‌توانند به كتابهاي حديث مراجعه نمايند.[3]

همچنين بايد توجه داشت ماليدن خون قرباني به سر نوزاد جايز نيست و اين كار در روايت از كارهاي جاهليت شمرده شده است .[4]

چند مسأله :

(مسأله 1) اگر عقيقه از روز هفتم تأخير افتد ساقط نمي شود; بلكه اگر عقيقه را تا وقت بلوغ كودك تأخير اندازند مستحب است خود او هر گاه توان داشته باشد عقيقه كند; بلكه اگر شك داشته باشد كه براي او عقيقه كرده اند يا نه باز هم مستحب است عقيقه نمايد; هر چند سن او زياد باشد.

(مسأله 2) بهتر است عقيقه را به طور ساده و با آب و نمك بپزند و حداقل ده نفر از مؤمنان را براي خوردن آن دعوت كنند تا از آن بخورند و براي نوزاد دعا كنند.

(مسأله 3) مي‌توان گوشت عقيقه را بين مؤمنان تقسيم كرد و از آنها خواست تا

---