دوران وضع حمل و زايمان يكي از سخت ترين لحظات زندگي مادري است كه ماهها به عشق ديدن روي فرزندش با تمام ناملايمات و مشكلات دست و پنجه نرم نموده است، چه بسا مادراني كه در اين رهگذر جان شيرين خويش را بر سر فرزند از دست دادند و هرگز توفيق ديدن لبخند نوزاد خويش را پيدا نكردند.

قرآن مجيد از اين دوران سخت چنين تعبير مي‌كند: (وضعته كرها)[1] يعني : "با درد و مشقت وضع حمل نمود و فرزند را بر زمين گذاشت".

پس از زايمان و به زمين گذاشتن اين بار سنگين دوران طاقت فرساي ديگري شروع مي‌گردد، دوراني كه ضمن مراقبت دائم و شبانه روزي از نوزاد بايد به تمام مشكلات وي از قبيل گرسنگي، تشنگي، سرما، گرما و درد و بيماري كه در بيان آن هيچ گونه توان و قدرتي جز ناله و گريه ندارد رسيدگي شود، و مادر با كنجكاوي تمام و صبر و بردباري يكايك اين مشكلات و نيازها را تشخيص داده و برآورده مي‌سازد.

در رساله حقوق كه از امام سجاد(ع) به دست ما رسيده پس از بيان سختي هاي دوران بارداري خطاب به فرزند به دنيا آمده چنين آمده : "تا آن كه دست قدرت پروردگار تو را از رحم مادر جدا كرد و بر زمين گذارد، پس مادر راضي شد كه تو را سير نمايد و خود گرسنه بماند، تو را بپوشاند و خود عريان بماند، تو را سيراب نمايد و خود تشنه باشد، تو را در سايه قرار دهد و خود در زير آفتاب سوزان قرار گيرد، با سختي خويش اسباب آسايش تو را فراهم سازد، لذت خواب را براي تو با بيداري خويش آماده نمايد، دامن و شكمش براي تو جايگاه امن گردد، پستانش ظرفي براي

---