از نخستين روزهاي انعقاد نطفه در رحم زن حالت او دگرگون گشته و زندگي جديد و پر مشقتي را آغاز مي‌نمايد; او بايستي با تمام توان و تحمل سختي هاي بي شمار دوران تكامل جنين و تحولات و دگرگوني هاي بسيار عجيب و پيچيده آن را پشت سر گذارد. يكي از سخت ترين دوران بارداري او "حالت ويار" است كه گفته مي‌شود بر اثر كمبود مواد غذايي است كه در جسم مادر به خاطر ايثار به فرزند پيدا مي‌شود.

هر مقدار كه رشد و نمو جنين بيشتر شود از شيره جان مادر بيشتر ارتزاق مي‌كند، به گونه اي كه بر استخوانهاي مادر و اعصابش اثر گذاشته و در پاره اي اوقات خصوصا در آخر دوران بارداري خواب و خوراك و آرامش و استراحت را از او گرفته و حتي راه رفتن و نشست و برخاست را براي او مشكل مي‌سازد، ولي با وجود اين با صبر و متانت تمام به عشق نوزادي كه به زودي چشم به دنيا مي‌گشايد تمام اين سختي ها و ناگواري ها را تحمل مي‌نمايد.

قرآن كريم از دوره سخت و دشوار بارداري چنين تعبير مي‌كند: (حملته امه وهنا علي وهن )[1] يعني : "مادرش او را با زحمت روي زحمت حمل كرد".

در رساله حقوق حضرت سجاد(ع) در اين زمينه چنين آمده است : "... تو را در شكم خود حمل نمود زماني كه هيچ كس ديگري را حمل نمي كند، و تو را با شيره جانش تغذيه نمود از چيزي كه كسي به ديگري نمي دهد، با تمام حواس و اعضاي خويش از تو محافظت نمود در حالي كه بدين كار شاد و مسرور بود، چيزي را حمل

---